A Fiestra de Masoucos

O xardín de Catuxa era un misterio. Un labirinto de árbores retorcidas e flores que parecían contar segredos. Catuxa, unha anciá de ollos brillantes como as estrelas, coidaba del con agarimo. Un día, un neno, curioso coma un raposo, atreveuse a entrar. Perdeuse entre as plantas, seguindo un camiño de pedra cuberto de musgo, ata que atopou unha fonte escondida tras valado de folgueira. A auga, cristalina, reflectiu a imaxe do neno… pero tamén outra, tras del. A imaxe de Catuxa, nova, fermosa, cun sorriso misterioso e a mirada chea de vida.
O neno quedou petrificado, a respiración contida. Catuxa, a vella, apareceu detrás del, coa súa pel marcada polas engurras do tempo e o pelo branco coma a neve. Sorrindo. Non dixo nada. Só lle entregou unha flor, unha rosa vermella que non existía no xardín, unha flor que semellaba roubada ao tempo, un recordo, un soño, unha promesa. O neno recolleu a flor, e nese instante, comprendeu que o xardín de Catuxa era moito máis que un lugar: era un espello da alma, un portal ao misterio, un lugar onde o tempo se diluía e os segredos florecían en cada pétalo.