Archive for the ‘A Rede e Outras Herbas’ Category

Triste Poema


2014
06.24
Seguindo a pista da ‘Cega de Perdo’, a ‘Pereda’ ou a ‘Cega de Miranda’, hoxe atopei Aquí esta información sobreo “Os cegos cantores” e vía Facebook cheguei a este triste poema da cega-anos 50, Castroverde, Lugo-
Perdín a vista querida,
apagouse a miña vela;
para min sempre é de noite
¡Vaiame a Madalena!

Perdín a vista querida,
a prenda que mais valía;
non me queda que perder
astra que perda a vida.

Vou ganando o meu panciño
facendo mofa de min;
as miñas bágoas por viño
miña dor por violín.

Veñan señores e escoiten
farei que esquezas as bágoas
que eu sei os cantos mellores
e as historias mais estranas.

Como sin saber qué como
e astra non son reparado
que a miña fame non compre
distingui-lo bon do malo.

Morrerei calquera noite
cá miña noite mais crara;
cecais no cumio dun monte
os corvos faranme a cama.

Orgullo y Satisfacción


2014
06.18

 

OYS, sigglas da nova revista dixital Orgullo y Satisfacción

OYS, sigglas da nova revista dixital Orgullo y Satisfacción

Orgullo y Satisfacción é a nova revista dixital e formato comic de 82 páxinas, saída da mente dos autores que dimitiron da revista ‘El jueves‘ despois da censura imposta pola editora RBA.

Levan máis de 12.000 compras en menos de 5 horas, polo que parece que o éxito, polo menos inmediato, está garantizado.

¿A que esperas para telo teu?

Aquí vos deixo algunhas das súas primeiras composicións. Pero hai moitas máis na súa revista…

 

 

OYS Luis Bustos OYS Manel Fontdevila OYS Albert Monteys

Nacido pra internet


2014
06.17

Ainda que e un spot publicitario, hai que reconocer a dosis de imaginación e bo humor.
Unha reflexion similar que a da anterior entrada.

Un futuro tras unha pantalla


2014
05.28

Hoxe por casualidade atopei este vídeo, que quero compartir con todo o mundo.

Describe unha profunda reflexión sobre as consecuencias do uso (ou abuso) das novas tecnoloxías, enfrontado directamente cara un mundo fóra das emocións e do contacto ‘social’, sí esa palabra tan de moda.

Aquí o deixo:

O camiño primitivo busca o recoñecemento da Unesco


2012
06.02

Gracias a Manuel P, que nos envia un interesante artigo sobre a posibilidade de que a Unesco admita o ‘Camiño Primitivo‘ como patrimonio da humanidade.

Camino Primitivo. Fue el utilizado por los primeros devotos, llegados del naciente reino asturiano. Se trata del primer itinerario jacobeo, de ahí su actual denominación, "Camino primitivo o de Oviedo". Esta ruta fue seguida posiblemente por el rey Alfonso II el Casto, desde la capital del reino astur, en Oviedo, hasta la tumba de Santiago, en el primer tercio del siglo IX.O Camiño Primitivo na súa orixe foi o utilizado polos primeiros devotos, chegados do nacente reino asturiano. Trátase do primeiro itinerario xacobeo, de aí a súa actual denominación, “Camiño primitivo ou de Oviedo”. Esta ruta foi seguida posiblemente, aínda que sen confirmación histórica, polo rei Alfonso II o Casto, desde a capital do reino astur, en Oviedo, ata a tumba de Santiago, no primeiro terzo do século IX.

 

A UNESCO recibiu a candidatura das rutas xacobeas do Camiño de Santiago do Norte recentemente –é a única proposta de España en 2012 para converterse en Patrimonio Mundial– e solicita agora máis información para valorar a iniciativa, que afecta a Galicia e outro cinco comunidades, que levan dende 2006 preparando esta iniciativa.

O Camiño Primitivo, pola súa banda, tivo na cidade de Oviedo o seu principal punto de orixe, pero foi seguido tamén por peregrinos doutras partes do norte de España e de Europa. Foi posiblemente un itinerario seguro e frecuentado ata que xa en pleno século X consolídase o actual Camiño Francés desde León, a nova capital do Reino.
É precisamente o Camiño Francés o que xa conta coa declaración de Patrimonio Mundial.

Un dos puntos máis polémicos é a delimitación dos camiños e as distintas alternativas, donde se deberá chegar a un acordo cos concellos e asociacións para incorporar o informe. Neste posible informe pode figurar ‘Santiago de Masoucos‘, que a pesar de non ser paso frecuente de peregrinos, si parece probable que nalgún momento fora lugar de paso dos peregrinos.

Na próxima entrada, e ao fío do camiño presentareivos a ‘Elena’, unha rusa en Masoucos.

Son un comanche anterior a Lady Gaga


2011
12.20

pacoAsí se define Paco Pestana en ‘El País‘, despois de reabrir a mítica galería Citania en Santiago de Compostela.

Reproduzco aquí o artigo, que coma sempre non ten desperdicio:

Cisneros, no Sáhara Occidental, foi lexionario xusto antes de que Franco morrese na cama e o rei Hussein de Marrocos organizase a Marcha Verde e ocupase a excolonia española. Tamén escavou, rodeado de compañeiros afgáns, na mina en Utrillas, e en Meira participou na primeira cooperativa agraria de Galicia. Na Revolução dos Cravos viviu nunha comuna, igual que anos despois o fixo na Amsterdam posthippie. Pero o que de verdade marcou ao escultor Paco Pestana (Lugo, 1949) e o seu traballo foi a infancia. “Na miña casa matábanse nove cochos”, lembra, “e eu axudaba a recoller o sangue quente para facer as filloas; como non vai marcar iso a un neno?”. O brutalismo e a lírica, a extracción da pedra da loucura, as pantasmas da vida salvaxe, a materia dos pesadelos e da natureza humanizada. Nesas coordenadas desenvólvese tamén Hoxe, auga mazada, a mostra coa que Pestana reabre a histórica galería compostelá Citania e que se pode visitar deica o 10 de xuño.

“Son un poeta que saca os poemas en tres dimensións”, explica o artista

“Este é un país vencido e non me gusta ver que a xente baixa a cabeza”

 

“Nos regos da miña zona, en Castroverde, mazabamos na auga para que as troitas se refuxiasen nas covachas”, explícase, ” e alí pescabámolas a man”. Este método hai anos que está prohibido pero, malia a que Pestana non lle prestan as lecturas intelectualizadas da súa obra, serve para iluminar unha procura. Cadros tallados en madeira, de figuración distorsionada e ecos oblicuamente surrealistas, nos que se apertan a vida rural e unha sensualidade furiosa, enmarcan a sala Citania, na cidade vella de Compostela. “O meu é un lío narrativo”, di, “son un poeta que saca os poemas en tres dimensións”.

Ao longo dunha conversa con Paco Pestana, que hai dúas semanas pechaba na capela luguesa de Santa María unha gran mostra de título Presenten armas!, este autodefínese de xeitos diversos. Nun intre recorda que a súa aprendizaxe na cultura dos libros débella a un tío seu, republicano, da Fonsagrada, co que adquiriu a paixón ornitolóxica e leu a Nietzsche polas noites. E de aí deriva a se tildar de “nihilista entusiasmado con formación de manicomio” ou a facer reconto da vivencia agraria: “Eu crieime vendo apodrecer 30 ou 40 galiñas que o meu pai tiraba, porque tiñan diarrea, no tellado da casa; dicía que daban sorte”. Non tarda en arremeter contra “a imbecilidade da pseudofilosofía da arte contemporánea e a súa crónica da fatiga cotiá”.

Porque se algo busca Pestana é o extraordinario. “Comprobei que a miña obra interesa aos cativos e aos cregos”, asegura divertido. A inocencia da ollada preocúpalle, igual que a relación co sagrado de todos os obxectos, de todas as accións, da vida. “A miña obra está descristianizada”, describe, “pero si existe unha pulsión relixiosa”. Tamén lle gusta mencionar a súa relación coas “bestas da terra”. Do aire, unicamente se leva ben coas pegas. Ou iso afirma. E resúmese: “Hai que expresar os soños, porque senón apodrecen na cabeza”. E aínda que de entrada a tentación de identificar a escultura ou o debuxo de Pestana co surrealismo é forte, el mesmo se cura en saúde: “Apelo ao subconsciente; do surrealismo collo a súa capacidade revolucionaria adestrada. Pero non fago cadáveres exquisitos, sonconachadas de desocupados”. A combinación de materiais -nun traballo de Pestana xúntanse sal gorda, madeiras talladas. óleo, tintas, animais disecados- encaixa.

“Sen insurrección non hai gloria”, escribe no catálogo de Presenten armas! o mesmo home ao que lle manca o seu país. “Somos unha terra profundamente vencida”, diagnostica, “e a min non me gusta que a xente baixe a cabeza”. Con todo, non desata a súa arte da xeografía social en que esta xorde. “Eu quíxenme desarraigar, pero a patria agárrate e non podes, a matria medra no corazón”, expón.

E se Pestana elabora os seus poemas, que suturan a presentación da súa obra plástica nos catálogos, maiormente en castelán, débese a outra peripecia biográfica. “Aos seis anos marchei para Madrid e alí vivín en ambiente de toreros e de flamenco; perdín o galego, que recuperei despois, de regreso en Galicia”, relata, “agora síntome invadido igualmente polos dous idiomas”. Só un deles, confesa, funciona á hora de dicir escotrexandoou dexemado.

Director de cinema fracasado, unha persoa que bota de menos o que non fai, un panteísta que quería ser artista do silencio. Paco Pestana viviu 70 vidas nunha soa e as que non, invéntaas, fabula sobre elas. De aire marcial e falar alegre, destemido, enxeñoso, el propio conclúe o seu retrato contra esta época: “Somos comanches, dunha época de antes de Internet, de antes dospiercings e de antes de Lady Gaga”.

Son muitos os adxetivos que se lle poden dar a este polifacético home, que obtivo outro éxito máis neste reapertura de Citania. Todo un personaxe

 

cruce de camiños


2011
12.19

‘Cruce de caminos‘ é un programa de TVE que recorre sete rutas do Camiño de Santiago coa axuda de peregrinos de diferentes procedencias que van expresando os seus sentimintos falando ao espectador da súa experiencia vital, con información sobre o arte, costumes e paisexes dos diferentes lugares visitados.

No seguinte vídeo deixo o paso de Jorge, que aínda que atribue vilabade a baleira, o programa non ten desperdicio:

Os indignados levántanse de sol


2011
06.13

indignados resumen

A maioría de ‘indignados’ da porta do sol en Madrid levantaron o seu campamento. Cumpriron a promesa, limpouse a zona e instalouse alí un punto único de información, mentras o movemento continuará de forma descentralizada.

Aínda que os indginados das principais cidades galegas que permanecen acampados dende o pasado día 17 de maio  “non levantarán” as acampadas ao “non cumprir aínda” os seus obxectivos como “conseguir unha democracia máis real”.   Os campamentos seguirán nas prazas e centrarán o seu traballo na preparación da marcha que terá lugar o próximo día 19 de xuño en todo o resto de cidades.

chega españistan


2011
06.02

Españistan non é o novo estado que está chegando, é un comic de Hipotecas, corrupción, resaca de ladrillos e “soldos de merda”. Aleix Saló acompañou o seu libro cun pequeno corto que está a ter un gran éxito na rede, superando o millón de visitas en menos de cinco días, doble trend topic en twtitter, máis de 1.600.000 visitas en menos de 7 días, canal de you tube más visitado o 27 de mayo… ahí vai:

[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/N7P2ExRF3GQ" width="425" height="350" wmode="transparent" /]

Feismo, formas e maneiras


2011
04.28

Existen múltiples modos de facer feismo. Ésta é unha delas:

O garañón lugo

A pesar de que se anulou a polémica lincencia, quen pode crer que se vai a demoler este xigante de cemento.

o garañón rosalía de castro

O mellor será disfrutar da retranca de ‘untalmarra‘.

o garañón. retranca por un tal marra