Secadra estou a tomar demasiada liberdade para englobarnos a todos nesta afirmación, polo menos a tódolos que leen estas liñas irreais (non vos pensedes tolos por facelo)…pero xa o pensaredes ou me comentaredes.
Dende o comezo do noso ser, penso, que todos intentamos ser, por unha banda diferentes, destacando nalgo ou por outra parecernos a algo ou alguen para pertencer a un grupo social ou estilo. Quen non dixo algunha vez aquelo de “pois eu cando chegue o momento non vou facer así” aquel día que dixemos que nunca poñeríamos un traxe e o final caes e compralo, coma todos e polo un puto día “torres máis grandes caeron”.
Sempre falando de escapar de tópicos típicos, estudiar, acabar os estudos, atopar moza, atopar traballo, comprar coche, hipotecarse, casarse, ter un ou dous fillos, criar os fillos, estudalos, que empecen a traballar, ser avó… sempre o mesmo.
Que foi daquela arroutada de venres noite cun colega na barra dun bar a falar de vivencias hippies e soños, que sabemos que non tentaremos cumplir pero que quedan moi ben na conversa…
O peor de todo é que cando coñecemos a alguen que vive diferente, ten outras metas na vida, pensa diferente no tocante a
todo o aparentemente importante para nós, chegamos a marxinalo…que non?? Pero si xa o fan os rapaces de 5 anos na escola…
Bueno, deixo esta pequena reflexión aquí, pois agora non a podo continuar, xa que teño que acabar a carreira, buscar traballo, buscar moza, buscar piso, coche… deus!!! Teño todo o importante por facer!!!!