Unha noite, vendo en “informe semanal” un reportaxe sobre voluntarios dinme de conta a cantidade de xentiña que o deixa todo, tódalas suas comodidades para axudar os demais. Eses si son heroes.
Axudan, organizan, traballan con teimosía para que aquel mundo sexa un pouco mellor para os que nel viven. Só por un intre e digo só un intre porque se o fixéramos moito de seguro que estaríamos en depresión emocional, deberíamos pensar na posibilidade de que eso cambiase, si, de que en lugar de ser o norte rico fora o sur e de que en lugar de ser eles os que andan descalzos e famentos fósemos nos. O mellor non está tan lonxe, ou secadra o mereceríamos.
Que os nosos bosques foses deles, que os nosos ríos os explotaran as súas multinacionais, que nos venderan armas, que o noso goberno se vendera o seu por nada. Unha cousa ai que ter clara, que si nos estamos así de ben, porque a pesar de todo estamos moi ben, é porque eles están mal, e non hai mais voltas que darlle, e o igual que pasa cos días de Navidade, data na que nos acordamos mais deso, ou días nos que sae algo nas noticias, este relato servirá para eso, como moito lelo, e dicir, pois si que é certo, e nada máis , e non se faga nada.
E como o imos facer!!! Si somos uns comodóns…nos que nos agobiamos por nada, por problemas de si saco a carreira, de si merco coche, que si facemos uns panteóns caros de non sei que pedra, a lámpada da casa de non sei cantos euros, pero que puta merda é esa en comparanza co que morre un neno non mundo cada non sei cantos segundos de fame!!!
Pero que puta merda de mundo é naqel no que se gasta máis unha nación en armas que o que custa darlles de comer a todos eles. Pero digo eu, seguramente estea barrenado o pensar esto, e esto pasarame, e seguirei coa miña vida, as presas, “paquí, palá”, conseguir isto, aquelo, e de todo esto nacen os nosos problemas, da abundancia (obesos, depresión, xente histérica, codiza, malhumorados sempre, viciosos, arrogantes, obsesivos, hipócritas, soberbios, 
prepotentes…) todo isto, penso, desaparecería no momento no que se equilibrara a balanza. É moi sinxelo de facer, eles co seu mais básico, e nos co nosos tamén máis básico, ah!!!! Pero non!!, como vamos ser tan básicos!!!, eles si deben ser, e máis agora que con “eso” do rollito do cambio climático está ben que sexan así que non contaminen, e así ademais comen a nosa merda… pero que noxo teño de todos nos hoxe!!!.
Non foi nin atraco as tres do falecido 
As mesmas fontes indicaron que, tras ser descuberto, o home deixou a carteira e intentou abandonar as dependencias municipais. Aínda que os funcionarios intentaron reterlle ata a chegada dos axentes da Garda Civil, que foron alertados de inmediato, non puideron evitar que o home saíse do edificio.
“irregular”(si entre comllias) de obras subvencionadas por outras administracions. Esta operación saiu a luz por escuitas que fixo a policía xudical con relación a outra investigación. Pero chegado a este punto…as conclusións que se poden sacar…
– Chama tamén poderosamente a atención a celeridade con que os políticos anuncian reformas de leis e endurecemento de penas cando hai algún escándalo en outros campos (delincuencia xuvenil, por exemplo) pero contrasta a lentitude que mostran cando os que son xuzgados son eles mesmos.
Multinacionais que poñen en xaque a gobernos, protagonismo esaxerado de relixións, desastres naturais, invasión de zonas únicas, sometemento das poucas tribus illadas que quedan, i é que da a impresión de que o mundo que coñecemos estea dirixido por algo, como unha man negra, que intenta levalo a deriba.
NBA para Canal+ xunto ao inseparable Daimiel. O seu peculiar estilo facía que os partidos cobraran vida. As súas pegadizas frases e inocentes motes a xogadores e entrenadores (que se inventaba sobre a marcha, se Daimiel sorría el repetía mote, senón descartaba) deronlle o seu oco no mundo do baloncesto. Foi en 2001 cando disfrutei as súas especiais narracions no 