Leva o xabarín comido e destrozado no ano 7,5 millóns de euros (elcorreogallego.es, 19.08.2011).
Cartos que só recolle o dano nas colleitas agrarias. A enorme cifra que parece das que dan ultimamente no telexornal cando serefiren o que roubou un empresario ou político ou o que debe ou non un país, aínda se queda curta si pensamos que aestimación só tivo en conta os danos denunciados, xa que a realidade e que por medo, por desilusión ou por resignación, moitos danos non se dan a coñecer.
A todo isto s ille sumamos os danos que provoca en accidentes de tráfico a cifra, o meu parecer sería o triple da que citan. ¿E quen paga eses danos?
Pois a sociedade penso de que non é consciente de que esos danos non os paga ninguén. Sobretodo a sociedade urbana, ou polo menos ate que van pola estrada e baten cun ou un cento dos 40.000 exemplares que saben debullar o millo axeno.
É nese momento no que “ a quen chamas” para que che paguen. Xa en primeiro lugar non te preocupes si o becho non quedou morto, que como conseguira escapar “puido ser calquer outra cousa señoriña”. Despois a ver de quen se faría cargo, si o tecor, si o dono da estrada, que nunca se sabe quen é.
Pero claro sempre podes ser algún privilexiado da sociedade, e que cho paguemos todos, como lle ocorrerá a Alberto Núñez Feijóo, o cal incluso fixo unhas declaracións do accidente,destacando a problemática do asunto en Galicia “si no llegamos a llevar un coche grande, hubiéramos tenido un problema peor”.
Bueno igual me apresurei demasiado ó escribir a anterior frase el nin conta se da do problema. O que deixou claro é que ten un coche grande (secadra tan grande coma o Audi do seu predecesor) e tamén admitiu que con coches pequenos o atropelo pode ser fatal. Si oh!! Coches pequenos dos que ten a maioría da xente, e que por suposto teñen que pagar eles o amaño, e no mellor dos casos se non pasa nada peor.
A vida dalgún é máis complexa que a doutros, pero nada pasa!! Que todos somos iguais e listo, iso é o que importa.
Ou polo menos o que nos gusta escoitar.
(si non foron moi duros, senón apartámolos por un instante).
che mandaran “chama aí do tractor” e o importante que xa te sentías, as horas e horas perdidas dentro do portal do piso “deste editor”, as tardes de “futbolin”, os primeiros paseos na vida nocturna, esa despedida mais que cariñosa nun portal as 8 da mañá, o nerviosismo o presentar un proxecto…