Gracias a Noe por enviarme esta curiosa forma de aprender a multiplicar por 9 coa soa axuda das mans. Increible¡ Así xa nunca se che olvidará a tabla do nove, aínda que as outra poda que si.
[gv data=”7MUdH4LQqDg” width=”425″ height=”350″][/gv]
Agrego ademais outro video de como facer multiplicacions con trazos e líneas, un método práctico e orixinal… aínda que pouco recomendable para facelo a cotio.
[gv data=”k-69kQVD_Ws” width=”425″ height=”350″][/gv]
Gracias a Jose por enviarme este documental de como se crea o diñeiro.
Está dividido en 5 partes de unhos 10 minutos cada unha, pero para non facelo tan pesado vamos a ver o extracto-resumen desde documental titulado:
“El Dinero es Deuda”
Algunhas das frases que forman parte deste documental son:
– El proceso a través del cual los bancos crean dinero es tan simple que la mente lo rechaza. John Kenneth Galbraith
– Algo de lo que hay que darse cuenta sobre nuestro sistema bancario es que, como en el juego de la silla, que jugábamos en la infancia, mientras la música suene no hay perdedores. Andrew Gause, historiador monetario.
– Quien crea que el crecimiento exponencial puede continuar para siempre en un mundo finito es o un loco o un economista. Kenneth Boulding, economista.
– Quien controle el volumen de dinero en nuestro país es el amo absoluto de toda la industria y comercio… y cuando te das cuenta que el sistema entero es tan fácil de controlar de una u otra manera por unos pocos hombres poderosos en la cima, no necesitarás que te expliquen cómo se originan los períodos de inflación y depresión. James Garfield.
[gv data=”GCpWOaOOksU” width=”425″ height=”350″][/gv]
Veñen de enviarme por correo esta foto….
E pensando pensando, recordei que tiña unha foto dun tractor parecido, como non, o “tractor”. O FORDSON SUPER MAJOR(teñen páxina web), unha reliquia para que o teña aínda en uso. O problema deste(foto posterior) xa cada vez máis ferragacho, e o seu estado. Os anos baixo a chuvia, e o tempo que hai que non se move e traballa, fai que non se parezca muito o equilibrista en tractor, pero non coincide a marca?
non é tamén un fordson? E buscando máis imaxes deste super tractor, encontrei estoutro video, do fordson claro, pero estaba enterrado hasta o eixe!!!!!!. O curioso e ver como se inxenian para sair sen ‘tirar’ por el.
[gv data=”YnRRGW6z3UQ” width=”425″ height=”350″][/gv]
Mundial o primeiro minuto¡¡ Si señor¡¡ Eso son recursos¡ Vaia carballo¡
Adicado o Enxeñeiro Agrícola que envio esta adiña o meu correo. Felicidades, ou como che gusta a ti… parabens¡¡¡¡ Xa estás capacitado para subir o precio dos creditos de novo, e chupar subvencions a mansalva¡¡ A celebralo¡¡¡¡
Vamos coa adiviña… e antes de nada lee esta advertencia moi importante;
Advertencia: Ten en conta que non hai trampas, non hai cousas escondidas,
todo está á vista.
Algo máis: se non coñeces o exemplo, permíteme unha suxestión. Trata de pensalo só porque vale a pena. En particular, porque demostra que o que cres sobre ti mesmo ao mellor non é tan certo. Ou, en todo caso, é incompleto.
Antonio, pai de Roberto, un neno de 8 anos, sae conducindo desde a súa casa en Santiago diríxese rumbo a Viña del Mar.
Roberto, vai con el.
No camiño prodúcese un terríbel accidente. Un camión, que viña de fronte, sáse da autopista e embiste ao auto de Antonio
O impacto mata instantáneamente a Antonio, pero Roberto segue con vida.
Unha ambulancia de Viña del Mar chega case de inmediato, advertida polas testemuñas, e o neno é trasladado ao hospital.
Nada máis chegar, os médicos de garda comezan a tratar ao neno con moita dedicación pero, despois de intercambiar opinións e estabilizalo, deciden que non poden resolver o problema de Roberto. Necesitan consultar. Ademáis, advirten o risco de trasladar ao neno e, por iso, deciden deixalo internado alí, en Viña del Mar. Despois das consultas pertinentes, comunícanse co Hospital de Nenos de Santiago e finalmente conversan cunha eminencia no tema, a quen poñen en coñecemento do ocurrido. Como todos concordan en que o mellor é deixar a Roberto en Viña del Mar, a eminencia decide viaxar directamente desde Santiago cara alá.
Os médicos do lugar preséntanlle o caso e esperan ansiosos a súa opinión .
Finalmente, un deles é o primeiro en falar: ‘Está vostede en condicións de tratar ao neno?’, pregunta cun fío de voz.
E obtén a seguinte resposta: – ‘Como non o vou tratar se é o meu fillo!’.
Ben, ata aquí, a historia. Está en ti o tratar de pensar unha maneira de que teña sentido. Como non compartimos a habitación, ou onde sexa que esteas, insisto en que non hai trampas, non hai nada oculto. E antes de que leas a solución, quero agregar algúns datos:
Antonio non é o padrastro.
Antonio non é cura.
Agora sí, déixote na compaña da túa imaxinación. Iso sí, suxíroche que leas outra vez a descrición do problema e, creme, é moi, moi sinxelo.
Foron tres etapas, e 150 kilómetros hasta chegar a Compostela. A praza do obradoiro chegaron ademais dos catro tractores
de época, (de 24 participantes, so entraron 5, xa que o resto non pediu a tempo a autorización), unha carroceta do exército italiano. Foi o vehículo máis antigo, ano 1936, en chegar a Santiago, e conducida por Antonio Álvarez Gegúndez, que coñecen mellor que naide algún/s usuar@/s deste blog.
Esta carroceta é unha das cen que regalou Mussolini para combater na guerra civil, e que Antonio restourou perfectamente. Atopouna tirada na aira do pequeno lugar de Martul, en Santalla de Oscos. Alí estaba en estado de semi-abandono.
Este modelo subastado polo exército o 25 de Xaneiro de 1954 e con matrícula de Madrid “M-212.856”, rematou a súa primeira vida a finais dos anos 70, ata a restauración.
Ésta foi cousa do “gusanillo”(el mesmo o di, no video de abaixo) que fan que este home sempre teña algunha idea, e como non, sempre a leva a cabo. Días e días restaurando, e buscando pezas que xa non son moi habituais, ou directamente fabricadas por el mesmo (menos a lona e o tapizado). Todo un mérito para o seu esforzo.
Estes vehículos quedaron por aquí a principios dos anos 50, e quedaron relegados trala chegada dos vehiculos americanos -Jeep, GMC e Dodge- máis modernos, fixo que estes vehículos foran subastados. A maior parte delas quedaron nas zonas da montaña luguesa e asturiana. A súas reducidas dimensions facíano expecialmente apropiado para os estreitos e complicados camiños e corredoiras. Ademais estes foron os primeros vehículos a motor en chegar a muitos dos reconditos lugares da montaña que ata ese momento so viron pasar os carros polas súas corredoiras.
Non te perdas as súas declaracions. (A partir do minuto 1.25) . En non dudes en poñerte en contacto con él se queres rodar unha película de época!!!!!
Alguén me pode explicar a foto?? non caigo…
O precio do petroleo sube, pero en cambio, o Euro(€) subíu a súa cotización con respecto ao Dolar($)…, entón que é o que pasa?
O precio do barril ‘só’ subiu oito €, e sen embargo pagamos máis do doble que fai 8 anos, porque?
Aquí a foto: evolucion precio petroleo
[lang_en] I am sorry, this option is not yet available. If you are interested, you can try this one: http://masoucos.blogaliza.org/lang-pref/gl/ [/lang_en][lang_es] Lo siento, no es posible ver el blog en español. Puedes colaborar en su traducción si lo deseas. También puedes ver el blog, en versión original haciendo clic: http://masoucos.blogaliza.org/lang-pref/gl/ [/lang_es]
[lang_gl]
Iniciativa… “que é para ti Castroverde”.( ou o lugar no que vivas). Nun máximo de seis lineas terás que expresalo¡¡¡¡¡¡
Cando haxa as suficientes respostas habrá que escoller a mellor… que levará premio(sorpresa)¡¡¡
Veña, ánimo que xa temos as tres, catro, cinco primeiras respostas.
1) -Castroverde: un pequeno concello situado entre Lugo e A Fonsagrada. O verde e os prados, abundante flora, é espectacular. Podese aínda disfrutar con rutas e roteiros, ríos ou regatos. Agradables vistas dende os pequenas parroquias que o forman.
2) – Sobre todo tranquilidade e relax
3) – Sentimento, orgullo, alegría, liberdade, amor e traballo.
4) – Castroverde é o mellor que hai!!! Castroverde non o cambio por nada!!!
5) – Moitos pensarán que Castroverde é outra vila máis, que nada a diferencia de calquera outra, pero cando se vive lonxe da casiña rematas por darte de conta que o lugar onde viviche toda a túa vida non se pode cambiar por nada, e especialmente Castroverde, con un encanto sen definición. Creo que a causa do noso amor por Castroverde son os seus recunchos, os regatos, as fontes, os camiños….. en fin, a sua natureza.
[/lang_gl]
[lang_en] I am sorry, this option is not yet available. If you are interested, you can try this one: http://masoucos.blogaliza.org/lang-pref/gl/ [/lang_en][lang_es] Lo siento, no es posible todavía ver el blog en español. Si estás interesado, puedes colaborar en su traducción, o probar el enlace con la versión original: http://masoucos.blogaliza.org/lang-pref/gl/Disculpa las molestias¡ [/lang_es]
[lang_gl] O Pazo de Meirás, con unha superficie de 2.115 metros cadrados sobre unha extensión de nove hectáreas, regalouselle, por unha chamada suscripción popular na que se cometeron tropelías de todo tipo, ao dictador, como residencia de vrao no ano 1939, baixo a eufemística forma, de donación voluntaria da provincia de A Coruña. A Xunta de Galizia pretende declaralo pazo ben cultural, co que obligaría abrilo pazo catro veces o mes, pero atópanse coa oposición da familia que teóricamente o disfruta.
Pretende valoralo estado do edificio e o patrimonio que este alberga, xa que non podemos olvidar que este edificio sufriu un incendio en 1978 e que naide ten constancia do estado no que quedou, nin de que se perdeu no suceso. Si tivo, como única excepción, a visita dos membros da 
R.A.G. para saber como se atopaba o estadoda biblioteca de Emilia Pardo Bazán. Ubicada na torre Torre da Quimera, hoxe en día calculase que trala donación feita a R.A.G. deben quedar unhos 8.000 libros, dos 17.000 que conformaban a biblioteca da autora.
Este é o contexto, para poder ver o seguinte video, do programa ‘Se lo que Hicisteis’, no que ‘No soy periodista Yagüe’ o ‘Silenciosa Yagüe’ segundo Ángel Martín, da unha lección do que non se debe facer en periodismo.
Incrible, tanto a periodista, como a interesada¡¡
[gv data=”GwG6TgPkd-g” width=”425″ height=”350″][/gv]
[/lang_gl]
[lang_es]La ley de Godwin (O también, La Regla de analogías Nazi de Godwin), es un enunciado relacionado a la interacción social en Internet, que propuso Mike Godwin, abogado de la Electronic Frontier Foundation, en 1990. Una de esas curiosas leyendas (quizá paradigma, o incluso realidad cotidiana) que dice: “As a Usenet discussion grows longer, the probability of a comparison involving Nazis or Hitler approaches one”. O tb: “A medida que una discusión en Internet se alarga, la probabilidad de que aparezca una comparación en la que se mencione a Hitler, Franco o a los Nazis se acerca a uno.” Esta ley, seguro que la hemos visto todos, hai múltiples ejemplos) en algún foro, en redes sociales como menéame, etc. (puedes ver aquí un ejemplo: 
http://www.escolar.net/MT/archives/2007/01/como_desembaraz.html).Así una discusión se va alargando en el tiempo a medida que los argumentos objetivos van decayendo, aumenta proporcionalmente el grado de insultos hasta que de pronto alguien hace referencia a los nazis, fascistas etc. La tradición en internet dicta, que no la ley, que la persona que ha mencionado a los nazis, fascistas, etc. ha perdido la discusión, y se abandona la discusión. Además la ley también se aplica cuando entra un comparación con los nazis, la discusión ya ha perdido todo sentido y nada útil se va a poder extraer de ella.[/lang_es]
[lang_gl]A lei de Godwin (Ou tamén, Regra de analoxías Nazi de Godwin), é un enunciado relacionado coa interacción social en Internet, que propuxo Mike Godwin, abogado da Electronic Frontier Foundation, en 1990. Unha desas curiosas lendas (quizais paradigma, ou incluso realidade cotidá) que dice: “As a Usenet discussion grows longer, the probability of a comparison involving Nazis or Hitler approaches one”. Ou tamén: “A medida que unha discusión en Internet se alonga, a probabilidade de que apareza unha comparación na que se mencione a Hitler, Franco ou aos Nazis achegase a un.” Esta lei, seguro que xa a vimos todos, hai múltiples ejemplos, en algún foro, en redes sociais como menéame, etc. (Podes ver un exemplo en: http://www.escolar.net/MT/archives/2007/01/como_desembaraz.html). Así unha discusión vaise alargando no tempo a medida que os argumentos obxetivos van decaendo, aumentando proporcionalmente o grado de insultos ata que de pronto alguén fai regencia aos nazis, fascistas etc. A tradición en internet dicta, que non a lei, que a persoa que mencionou aos nazis, fascistas, etc. perde a discusión, e ésta é abandonada. Ademais a lei tamén se aplica cando comeza unha comparación cos nazis, xa se da por sentado que a discusión perdeu todo o sentido e xa nada útil se vai poder extraer dela. [/lang_gl]
Esperemos que non teña que pechar esta anotación pola ley de Godwin¡¡ 😉
Un grupo de científicos encerró a cinco monos en una jaula, en cuyo centro colocaron una escalera y, sobre ella, un montón de plátanos.
Cuando uno de los monos subía la escalera para agarrar los plátanos los científicos lanzaban un chorro de agua fría sobre los que se quedaban en el suelo.Pasado algún tiempo, los monos aprendieron la relación entre la escalera y el agua, de modo que cuando un mono iba a subir la escalera, los otros lo molían a palos.
Después de haberse repetido varias veces la experiencia, ningún mono osaba subir la escalera, a pesar de la tentación de los plátanos.
Entonces, los científicos sustituyeron a uno de los monos por otro nuevo.
Lo primero que hizo el mono novato nada más ver los plátanos fue subir la escalera. Los otros, rápidamente, le bajaron y le pegaron antes de que saliera el agua fría sobre ellos.
Después de algunas palizas, el nuevo integrante del grupo nunca más subió por la escalera.
Un segundo mono fue sustituido, y ocurrió lo mismo con el que entró en su lugar.
El primer sustituido participó con especial entusiasmo en la paliza al nuevo.
Un tercero fue cambiado, y se repitió el suceso.
El cuarto, y finalmente el quinto de los monos originales fueron sustituidos también por otros nuevos.
Los científicos se quedaron con un grupo de cinco monos que, a pesar de no haber recibido nunca una ducha de agua fría, continuaban golpeando a aquél que intentaba llegar hasta los plátanos.
Si fuera posible preguntar a alguno de ellos por qué pegaban con tanto ímpetu al que subía a por los plátanos, con certeza ésta sería la respuesta: «No lo sé. Aquí, las cosas siempre se han hecho así».
[lang_en] I am sorry, this option is not yet available. If you are interested, you can try this one: http://masoucos.blogaliza.org/lang-pref/gl/ [/lang_en][lang_es] Lo siento, no es posible ver el blog en español. Puedes colaborar en su traducción si lo deseas. También puedes ver el blog, en versión original haciendo clic: http://masoucos.blogaliza.org/lang-pref/gl/ [/lang_es][lang_gl]
Recordando que un paradigma é o hábito de facer algo, pero sen preguntarse o por qué, seguro que vos sonará esta historia, xa que non é raro que en calquera situación, por insospeitado que sexa, che espeten o consabido «Aquí as cousas sempre se fixeron así». Eso é o que pasa en muitas das situacions do noso traballo cotiá, alguén o fixo algo, dunha certa maneira, e así quedou, seguindo outra máxima moi estendida, «Se algo funciona para qué cambialo?». [/lang_gl]
Web creada, aloxada e mantida por Café Dixital SL - 2024. Visítanos en https://cafedixital.com ou ponte en contacto con nos en [email protected].
