Esta é a historia dunha curiosa curiosa vida política, a que se leva dando desde fai anos en Castroverde. “O que é non parece, e o que parece non é”.
A historia de nunca acabar, no que sempre saimos perdendo todos e que reflexa neste bon artifculo Pablo Rodriguez no Progreso.
|
Mentras Ricardo Varela mediará no conflicto, no que Pillado solicitou a presencia de todos os concelleiros.
Hoxe quero dar a coñecer un bo articulo sobre o concello de Castroverde no sobre dos blog. Unha rede de blogs que surxiu coa idea de compartir con todos informacions curiosas e históricas, pero ao mesmo tempo útiles a todo aquel que lle guste entrar en Internet co afán de descubrir cousas novas. E con este afán atopei o seguinte:
|
Adentrarse en Galicia es dejarnos tocar por la magia y el misterio de una tierra envuelta en tesoros y secretos. Aún recuerdo aquella ocasión en la que dejé que el entusiasmo me llevara no lejos de las fuentes del río Eo, en la provincia de Lugo. Una antigua señal, blanca como el profundo mediodía que caía del cielo, delató la presencia de mi nuevo amigo, Castroverde. Pequeño pueblo, para muchos aldea, que apenas llega a los 500 habitantes. De su horizonte se proyecta elegante una torre medieval, que nos enseña, como maestra de ceremonias, los montes da Vaqueriza y la verde campiña, cosa rara, ¿no?, que rodea el lugar. Como todo lo que toca Galicia, Castroverde está atravesada por el primitivo camino de peregrinación entre Oviedo y Santiago. Esta es la vieja Tierra de Luaces, donde los Lemos, antigua familia de nobles, ejercían su influencia desde el castillo. De aquel castillo quedan las leyendas, los recuerdos, y la torre del homenaje, del siglo XIV, en donde nos detenemos a oir el ronco sonido de las espadas que se oyen bajo las piedras.
Desde el siglo XVIII, Castroverde celebra ferias dominicales, tanto el primer como el tercer domingo de cada mes. Lo hace con sus tradicionales puestos de piedra, aquí conocidos como pendellos, y bajo el auspicio de la fresca sombra de los robles y castaños. Si queremos recorrer un poco los alrededores de Castroverde, enseguida llegaremos a Vilabade, donde encontramos la famosa Catedral de Castroverde, llamada así por ser un fino templo gótico, de 1457, edificado para los franciscanos por algún conde de Lemos. Entrar en su interior, y admirar el retablo mayor barroco. En los alrededores, pequeñas casas nos dan muestra clara de las típicas parroquias de la campiña gallega. Por aquí andan las de Espasande, Cellán do Mosteiro, Pumarega y Uriz. En Cellán podéis ver el precioso Pazo de los Pardo, típica construcción galaica, en donde solían vivir los señores del pueblo. Dejamos Castroverde tan pronto como nos dio la bienvenida. El silencio verde queda atrás, mientras la vista se pierde y se recrea en el recuerdo de un pasado que, tal vez, hayamos vivido antes en otra vida. |
Espero que disfrutarades, e se o vivistes noutra vida, por favor, contadeo!!
Non dou crédito. Esta última semana foron moitos os que entraron na fiestra de masoucos buscando “Obradoiro ACB” no buscador de yahoo. Fago a proba e aquí o resultado…
A fiestra de masoucos, aparece diante da páxina da acb, da propia web do obradoiro, e tamén diante dun xigante como é o Marca. Nada fixen para ter ese bo trato por parte de yahoo, que por outra parte google nega, e ai que ir máis aló da páxina 10 para encontrar a referencia.
Por outra parte, o obra debutará hoxe na liga ACB, despois de 20 anos de luita, cun nome por riba de todo, Jose Ángel 
Docobo. Será diante do todopoderoso Barça, e a expectación e máxima, non so polo apoio recibido por institucións e afecionados(habrá cheo absoluto), senón polo inédito do caso no deporte español. Serán máis de 70 medios acreditados, entre eles a radio galega que conectará a partir das 17 horas coas inmediacions do sar. Parece que este sí pode ser o equipo de Galicia, cousa que non puideron antes obstentar antes nin breo, nin ourense,… etc.
Na parte deportiva, todo o mundo coincide, as carencias son evidentes, pero sobre todo no posto de base. Aínda así este Obra ilusiona e non debe caer no pesimismo se non gana este primeiro e duro partido dunha temporada que será larga, e que esperemos se consiga cando menos a permanencia.
Non me puiden resistir a poñer esta curu¡osa foto sacada dunha pipa que lle collín a un páxaro.
“A Carmucha jústanlle as augas negras porque lle saben a Coca-Cola e a Coca-Cola, como se sabe, ten jas natural. Estourou, soltou un fojete que matou a Toñito da Barrala”.
Made in galicia!
Aquí deixo un interesante texto publicado polos amigos do Patrimonio de castroverde, e concretamente por José Enrique Villarino Valdivielso. Unha reflexión máis sobre as utilidades e posibles usos da Torre.
Así leva moitos anos. Case desde sempre. Por suposto, desde que eu coñezo. Pero, a TORRE de Castroverde non pode -non debe- seguir así. Soa, baleira e inútil. Debe recuperar o papel que un monumento da súa categoría tivo, merece e merecen os que ao redor dela habitan, véndoa día tras día ergueita; reflectido nela o orgullo, a fidalguía, o señorío, gañado con suor, século tras século, gañado tras moito traballo e moitos sacrificios dos habitantes dese fermoso Vallis Viride romano, salpicado de castros onde moito antes habitaban pretéritos señores, desde as bravas terras do Monsciro e o Cuperio até onde as terras contiguas ao Chamoso case se funden co Pai Miño.
Nos tempos que corren para pór algo en valor hai que rescatar os beneficios da virtude. E virtudes para acoller variadas e boas cousas ten a nosa TORRE. Corren tempos desfavorables para todo aquilo que teña que ver cos diñeiros, e máis coas subvencións. Non podemos -non debemos- fialo todo nas axudas das institucións, sexan do Concello, a Xunta ou o Estado, aínda que teña que habelas. A sustentabilidade, hoxe de moda, non é outra cousa que a capacidade das persoas para perpetuar os recursos que os nosos devanceiros nos legaron. A TORRE debe valerse, no que poida, por si mesma e nós axudarlle a conseguilo. Como? Diso imos falar a continuación.
Deixemos aparte litixios sobre dominio, propiedade, usos do chan e demais xuricidades que lle afecten. Resóltas éstas, poñamos que as institucións, e o Concello á cabeza, deciden facer algo para garantir o seu futuro. Que facer? Pois algunha que outra idea se pode pór sobre a mesa para conversar, para falar e para debater, cousa sa onde as haxa. Ocórrenseme tres, que se resumen nunha , o xa devandito: PÓR EN VALOR A TORRE. Pór en valor a Torre é facer que ela, e por si mesma, xere os recursos que axuden a facer viables outras funcións menos comerciais e máis altruístas, xunto coas axudas permanentes que debe recibir das institucións autonómicas e nacionais, xa que as arcas do Concello non deben estar para moitas alegrías. As funcionalidades da TORRE estimo que son tres: A primeira, 
unha FUNCIONALIDADE COMERCIAL, de lecer e negocio, que provea de recursos a outras funcionalidades menos retribuibles. A segunda, unha FUNCIONALIDADE INSTITUCIONAL, a máis propia e identitaria, a histórica, resume do xenio das xentes da terra. Esta función é facer da TORRE un espazo de memoria e convivencia, aberto, de futuro para a comarca. A terceira FUNCIONALIDADE, FORMATIVA. Xunguir o pasado e o futuro mediante o coñecemento; aprender dos devanceiros para ser capaces de innovar, que non é outra cousa que anticiparse ao que vai vir mediante a capacidade de crear, de facer cousas novas. Todas elas poden e deben convivir nese único espazo de forma harmónica, ordenada e serena. Aquilo que non ten unha función, o que non serve para algo, acaba morrendo.
Por exemplo, o Concello, ou quen corresponda, pode habilitar unha concesión para a explotación dunha ACTIVIDADE COMERCIAL DE RESTAURACIÓN e/ou HOSTALEIRA, mellor ambas, dunha escala adecuada, preferentemente a algunha iniciativa local, mediante o correspondente “cánon”, non afogante, que debe acomodarse en contía e tempo ao 
desenvolvemento e éxito paulatino da iniciativa. O importe debería aplicarse integramente no financiamento parcial das outras dúas funcionalidades. En segundo lugar, a Deputación debería financiar parcialmente tamén o acondicionamento duns espazos destinados a TALLER E MUSEO ETNOGRÁFICO e DE INTERPRETACIÓN do alto CAMIÑO PRIMITIVO e dos recursos turísticos da bisbarra, para que non só sexa un espazo morto, senón que o taller lle de vixencia e actualidade ás investigacións sobre o pasado, nun marco de recursos para poder desenvolver conferencias, congresos, etc sobre a comarca e o CAMIÑO PRIMITIVO e non só sobre a comarca. O CAMIÑO debe ser un eixo esencial nesta estratexia de dar contido á TORRE e a bisbarra, sen esquecer o papel primordial de ser tamén un lugar de encontro das xentes. A terceira funcionalidade podería concretarse, en estreita conexión coa anterior, nunha ESCOLA-TALLER, financiada con recursos da Xunta e a Deputación, onde raparigos e raparigas da zona aprendan oficios e saberes xa case perdidos e cuxos coñecementos se apliquen á restauración do patrimonio local, á vez que participen na súa restauración e comercialicen empresarialmente, a particulares e terceiros, os traballos en que se plasman estes saberes. Aquí xoga un importante papel de asesoramento e xestión a URG (Universidade Rural Galega).
A pouco que boten a andar estas tres iniciativas, unha tras da outra para non coller unha enchenta, cos investimentos previos de restauración e acondicionamento a cargo dos organismos citados implicados e a axuda das institucións onde non cheguen as actividades comerciais, e de todos nós, poderemos chegar a ver unha TORRE rexuvenecida, útil e refulxente. Espello de Castroverde no que nos miremos todos, orgullosos de que, garantida a súa permanencia, vai seguir sendo parte do noso almario onde habita a memoria non só da nosa paisaxe vivida, senón tamén do interior, do máis persoal e íntimo.
Setembro, 2009
[lang_gl] Que vos parece esto? Un gran descubrimento, non é? Espero poder seguir investigando no libro, e sacar máis imaxes.
A primeira e a simple vista dime que xa sei de onde sacaron a informacion da web do concello de castroverde sobre Masoucos(Ampliaremos esta nova). XDD
En próximos días darei máis detalles do libro, e de máis sitios interesantes. Ata daquela¡ [/lang_gl]
[lang_es] Que os parece este extracto? Un gran descubrimento? Espero poder seguir investigando en el libro, y sacar más imagene.
A primera y simple vista, ya he descubierto de donde han sacado la informacion de la página web del ayuntamiento de castroverde sobre Masoucos(Ampliaremos esto). XDD
En próximos días espero poder explicar más detalles del libro, y de otros sitios interesantes. Hasta entonces, espero vuestros comentarios¡ [/lang_es]
Web creada, aloxada e mantida por Café Dixital SL - 2024. Visítanos en https://cafedixital.com ou ponte en contacto con nos en [email protected].
Ese primeiro episodio tivo como primeiro protagonista, paradoxalmente, a outro tenente de alcalde, o nacionalista Arximiro Fernández, cuxa dimisión por discrepancias co entón rexedor, o tamén frontista Miguel Rodríguez, derivou na presentación dunha moción de censura de tres edís do BNG —entre eles, Arias—, concelleiros independentes e membros do PSOE. A moción prosperou —nunha polémica sesión na que foi precisa a presenza dos antidisturbios—, e supuxo a chegada á alcaldía de Xosé María Arias, que non abandonou o bastón de mando. Os argumentos esgrimidos por este grupo contra Miguel Rodríguez centrábanse no carácter autoritario do alcalde, queixas que agora se repiten no seo do PSOE.