Leva o xabarín comido e destrozado no ano 7,5 millóns de euros (elcorreogallego.es, 19.08.2011).
Cartos que só recolle o dano nas colleitas agrarias. A enorme cifra que parece das que dan ultimamente no telexornal cando serefiren o que roubou un empresario ou político ou o que debe ou non un país, aínda se queda curta si pensamos que aestimación só tivo en conta os danos denunciados, xa que a realidade e que por medo, por desilusión ou por resignación, moitos danos non se dan a coñecer.
A todo isto s ille sumamos os danos que provoca en accidentes de tráfico a cifra, o meu parecer sería o triple da que citan. ¿E quen paga eses danos?
Pois a sociedade penso de que non é consciente de que esos danos non os paga ninguén. Sobretodo a sociedade urbana, ou polo menos ate que van pola estrada e baten cun ou un cento dos 40.000 exemplares que saben debullar o millo axeno.
É nese momento no que “ a quen chamas” para que che paguen. Xa en primeiro lugar non te preocupes si o becho non quedou morto, que como conseguira escapar “puido ser calquer outra cousa señoriña”. Despois a ver de quen se faría cargo, si o tecor, si o dono da estrada, que nunca se sabe quen é.
Pero claro sempre podes ser algún privilexiado da sociedade, e que cho paguemos todos, como lle ocorrerá a Alberto Núñez Feijóo, o cal incluso fixo unhas declaracións do accidente,destacando a problemática do asunto en Galicia “si no llegamos a llevar un coche grande, hubiéramos tenido un problema peor”.
Bueno igual me apresurei demasiado ó escribir a anterior frase el nin conta se da do problema. O que deixou claro é que ten un coche grande (secadra tan grande coma o Audi do seu predecesor) e tamén admitiu que con coches pequenos o atropelo pode ser fatal. Si oh!! Coches pequenos dos que ten a maioría da xente, e que por suposto teñen que pagar eles o amaño, e no mellor dos casos se non pasa nada peor.
A vida dalgún é máis complexa que a doutros, pero nada pasa!! Que todos somos iguais e listo, iso é o que importa.
Ou polo menos o que nos gusta escoitar.
(si non foron moi duros, senón apartámolos por un instante).
che mandaran “chama aí do tractor” e o importante que xa te sentías, as horas e horas perdidas dentro do portal do piso “deste editor”, as tardes de “futbolin”, os primeiros paseos na vida nocturna, esa despedida mais que cariñosa nun portal as 8 da mañá, o nerviosismo o presentar un proxecto…
moita xente moza, e non tan moza, que sin ser radical vive na nosa fala, a fala dos nosos avós. Parece unha afirmación de esperanza pero eu mesmo me valoro a miña percepción e síntome mal o saber que o apoio que recibe a nosa lingua en realidade é pouco. Tamén escapo de valoracións políticas e do que recolle a proposta de tal “decretazo”, simplemente fun apoiar unha lingua que, encima é a miña, que non está a ser apoiada nin respectada como se debe facer con calquera signo de cultura, sexa cal sexa a súa orixe .Non sei de estatísticas nin nada, pero o que si que sei é que está en perigo. Chego a esta conclusión cun raciocinio simple:
católicos, séculos escuros) foi a poboación labrega, mariñeira, proletaria a que mantivo a fala, aínda que con mesturas que hoxe padecemos, o máis semellante á orixinal, en quen recae agora esa labor? . Destaca daqueles tempos, que a maioría da poboación era desa boa caste. Hoxe en día, mantense esa caste, so que con moitos menos efectivos (son especies en perigo de extinción) e manteñen a lingua nai, si pero ca redución das poboacións rurais, o éxodo cara a cidades, e non só iso, ese éxodo podía manter a lingua, pero aínda preparados con niveis de formación superior, parece que non queda ben neses niveis falar na lingua na que os criaron. Unha alternativa a esto sería pensar que vale, pasa eso, pero tamén hai “transfugas” doutras linguas a nosa…poucos coñezo, repito, sen datos estatísticos atrévome a dicir que case ninguén, pero claro está, aplaudo o esforzo e o bo gusto daqueles que o fan.
entenderan peor na nosa lingua!!, ou sairamos máis burros os que a falamos. Non me sinto radical por expresar o que sinto, e dar o apoio o que me parece xusto, é máis, tomo como miña a frase que moitas veces escoitei, “señor perdóaos, pois non saben o que fan”. Exactamente, non saben o que fan aqueles que esquecen as súas raíces e “maman” doutras axenas, non saben o que fan, pois seguramente a calquera deles lles pareza unha barbaridade a destrución (por poñer un exemplo) de “patrimonio da humanidade” nalgún lugar da China, e sen embargo o seu patrimonio deixan arquivar. Con esto non digo que non se deba estudar outras linguas, o que implica outras culturas, non, todo o contrario, pero non a costa da nosa.
Unha noite, vendo en “informe semanal” un reportaxe sobre voluntarios dinme de conta a cantidade de xentiña que o deixa todo, tódalas suas comodidades para axudar os demais. Eses si son heroes. 
Que os nosos bosques foses deles, que os nosos ríos os explotaran as súas multinacionais, que nos venderan armas, que o noso goberno se vendera o seu por nada. Unha cousa ai que ter clara, que si nos estamos así de ben, porque a pesar de todo estamos moi ben, é porque eles están mal, e non hai mais voltas que darlle, e o igual que pasa cos días de Navidade, data na que nos acordamos mais deso, ou días nos que sae algo nas noticias, este relato servirá para eso, como moito lelo, e dicir, pois si que é certo, e nada máis , e non se faga nada.
prepotentes…) todo isto, penso, desaparecería no momento no que se equilibrara a balanza. É moi sinxelo de facer, eles co seu mais básico, e nos co nosos tamén máis básico, ah!!!! Pero non!!, como vamos ser tan básicos!!!, eles si deben ser, e máis agora que con “eso” do rollito do cambio climático está ben que sexan así que non contaminen, e así ademais comen a nosa merda… pero que noxo teño de todos nos hoxe!!!.
Multinacionais que poñen en xaque a gobernos, protagonismo esaxerado de relixións, desastres naturais, invasión de zonas únicas, sometemento das poucas tribus illadas que quedan, i é que da a impresión de que o mundo que coñecemos estea dirixido por algo, como unha man negra, que intenta levalo a deriba.
Na compaña duns amigos visitei outros amigos que se atopaban no terreo de Hércules, disfrutando da noite de Lume Novo. Moita festa e troula se vivía, e nese momento foi no que cavilei nas lembranzas desa noite nos pobos. 
Ai que vida esa, canto te das conta xa pasaron os mellores anos. 
