Antigamente, chamábase escribán ao que por oficio público estaba autorizado para dar fe das escrituras e demais actos que se desenvolvían ante el.

A foto que acompaña a este artigo foi a casa dun escribán numerario. Escribán numerario era aquel que  podía exercer o seu oficio nun pobo ou distrito a que estaba asignado con exclusión de calquera outro.

Chamábase así por ser fixo e determinado o número dos que actuaban en cada punto.

O deterioro sen fin das casas polo despoboamento do rural fixo que se desplomará unha das fachadas da, neste caso féminas, ‘Casa das Escribanas’.  Un sinal máis que advirte do perigo de non ter políticas demográficas, e opcións de futuro para o interior. Non só para determinados concellos como o de castroverde, baleira, baralla, etc, senón e sobre todo para o interior das provincias de lugo de ourense.

¿Ata cando?

No arterior post, falaba de Café Dixital, un proxecto moi apasionante, donde nos suceden cousas verdadeiramente interesantes, como a que vou a contar.

Nunha ocasión contactou con nos, a quen denominarei de aquí en adiente, ‘chamusquito’.

Chamusquito ten (me imagino que seguirá tendo) unha empresa de diseño gráfico, por chamarlle algo. Non ten clientes, pero ten un local. Non ten ingresos, pero ten persoas traballando con el… todo un empresario de éxito.

Así, Chamusquito, no primero contacto que puiden ter con él, xa me deixou algunhas perlas como:

‘Soy más inteligente que la media’ ‘Voy a crear una gran empresa multinacional’, etc, etc

e algunha lindeza máis da que non quero acordarme. O escuitar esto, veume a mente unha fábula que escoitara en ese tempo e que di así:

¿Qué ruido harías si fueras una carreta?

Caminaba con mi padre cuando él se detuvo en una curva y después de un pequeño silencio me preguntó:
– ¿Además del cantar de los pájaros, escuchas alguna cosa más?
– Agudicé mis oídos y algunos segundos después le respondí:
– Estoy escuchando el ruido de una carreta.

– Eso es -dijo mi padre-.
Es una carreta vacía.
Pregunté a mi padre:
– ¿Cómo sabes que es una carreta vacía, si aún no la vemos?
Entonces mi padre respondió:
– Es muy fácil saber cuándo una carreta está vacía,… por causa del ruido.
Cuanto más vacía la carreta, mayor es el ruido que hace.

Me convertí en adulto y hasta hoy cuando veo a una persona hablando
demasiado, interrumpiendo la conversación de todos, siendo inoportuna o
violenta, presumiendo de lo que tiene, sintiéndose prepotente y haciendo de
menos a la gente, tengo la impresión de oír la voz de mi padre diciendo:
‘Cuanto más vacía la carreta, mayor es el ruido que hace”

La humildad consiste en callar nuestras virtudes y permitirle a los demás
descubrirlas.
Y recuerden que existen personas tan pobres que lo único que tienen es
dinero.
Y nadie está más vacío que aquel que está lleno de egoísmo, de un supuesto
”Mi Mismo”.

Desde logo ‘chamusquito‘, se aceptas o meu consello, o mellor é que peches o chiringuito e lle des pipas os páxaros, sería moito máis útil.

Perspicaz – Dícise dunha persoa aguda,capaz de percatarse con facilidade das  cousas máis difíciles.

Esta é a mellor definición para a persona que planteou o plano que ilustra esta entrada. Distribuidor central, e acceso independiente nunha planta superior amplia.
Sí, non é fácil facer unha parede, sobre todo de pedra, das que se esborrallan polos elementos, ou porque o veciño lle ven mal. É aínda máis dificil facela sen axuda do tan ansiado e cacarexado cemento. Así, ese elemento histórico que fai que os minifundios galegos rindan por debaixo das suas posibilidades… é para outros unha oportunidade de traballo, e facer valer as súas capacidades.

Traigo a colación as paredes porque da igual que sexa de pedra pequena ou cantería de calquera volumen, os nosos homes perspicaces poden con todo dunha maneira casi perfecta.

Este home poderíase chamar José, Luis, Manolo ou Pepe e dos que temos que estar agradecidos, porque cada vez quedan menos que teñan presente as técnicas que se transmiten de xeneración en xeneración, e que aplican día a día creando paredes:
“dúas sobre unha e unha sobre dúas, todas ao cordel, pero sen tocar nel”

Este próximo sábado vanse celebrar á segunda xornada de convivencia arredor das feiras, é organizado por Terras de Lugo, baixo o lema: “A Ruta das Feiras, a volta á vida”

Será no CPI de Castroverde, a partir das 11.00 e prolongarase hasta as 20.00 horas. Participarán, entre outro, “Xan Pouliquen” de AEDA, “Xulio Pardellas de Blas” da universidade de Vigo, ou “Pablo Fraga Gontán” de Alibós Galicia, entre outros. Aquí o programa(Gracias a Antonio VF. por compartilo) :

[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/KrtJ15_uCng" width="425" height="350" wmode="transparent" /]

O 39% do CO2 que se captura en españa corresponde ao montes galegos, é máis, o redor do 67% do carbono é secuestrado por eucaliptos, o 25% polos pinos, e o resto polas demais especies.

Do que nada di Fernando Basurco, da ENCE celulosas, é dos problemas que pode traer, como o agotamento dos nutrintes do suelo, o impedimento da medra doutras especies aos seus pes, ademais dos problemas cos lumes, pola fácil combustión da súa madeira, etc.

O debate seguirá.