A Fiestra de Masoucos

[lang_gl]

• Oes, ¿sabes quen marchou traballar pra fóra?

  • Quen
  • Daniel!!!
  • Que Daniel!!
  • Daniel, o do Pino
  • Que dis, pero pra onde marchou.
  • Non sei ben, só sei que fai cousa dunha semana foi a unha entrevista a Navarra do seu, e que marchou onte “pra-lá” e vai en serio porque levou a Sandra con el.
• …..

Semella que Galiza foi i é produtora de traballadores, de peóns, de intelectuais, de enxeñeiros, de emprendedores… fora da súa casa. A primeira xeración de xente que marchou do pais considero que puido ser aquela dos pais dos nosos avós, ou incluso a anterior, aqueles que foron para Cuba, o brasil, venezuela, ou méxico, e que voltaron, e na súa volta fixeron obras sociais (ou sen voltar) como escolas que moitas levaban o seu nome e cuias construcións o igual que súas casas eran ben coñecidas aínda quedando algunha mostra da típica construción dos denominados xa “indianos”, con dúas palmeiras á entrada que ben semellan os xardíns dalgún palacete “habanero”. Logo xa a segunda a dos nosos avós… tamén para as “américas” pero moitos deles sen tanta sorte. A terceira consideroa aqueles coma nosos pais que sendo novos e con ambición se decidiron máis ben por ir cara o centro europeo, predominando Francia, Alemaña, Suiza ou Holanda. Algúns xa se ían quedando polo resto do estado, Barcelona, Bilbao, Madrid. E agora parece que nós está a tocar, aos rapaces/zas, agora nós.

Todos coñecemos xente… uns incluso se quedan cando van de Erasmus ou de viaxe por europa, xa a traballar, outros desplázanse a Madrid…

Somos xunto cos andaluces os que máis preparamos oposicións á “guardia civil”. Galegos nese corpo… por toda España… ¿vistes algún madrileño garda civil?.

Non sei xa que opinar, si ben ou mal, si si ou non. Quedareime coa nosa célebre opinión “bueeeno”, pois é dificil, coñezo casos que nunca o imaxinaría, que ate me deixan moi tocado, tocado e fundido.

Quédome co consolo de que sei que esa xente virá sempre que teña ocasión, que nos deixará quedar ben, que sempre o coñecerán coma “gallego” e que se nunca sentiu nada agora comezará sen remedio algún a sentir, sentir algo que lle remexe por dentro co cal valorará todo o vivido na terra da cal marchou. ¡¡¡ Eso ten que ser debido a un xen !!!

Fmdo: ‘Un de Tordea’ [/lang_gl]

[lang_es] Disculpa; este artículo publicado por ‘Un de Tordea’, solo está disponible en Gallego [lang_es]

…(III)Esto xa nin é cuestión de galeguismo nin de nacionalismo. Claro que necesita o noso agro avanzar, introducir mecanismos, maquinaria novos métodos de producción… pero que ninguén nos venda que estamos atrasados ou que debemos evolucionar, pois mirade, é certo que moitos europeos nos levan 50 anos de vantaxe, pero igual de certo é que para elo empregaron 150 anos, mentres a nos nós está levando menos de 50. O noso labrego dende sempre se adaptou a todo o que lle veu encima, pero faltoulle sempre un status social, unha identificación propia recoñecida polo resto da sociedade, e que el mesmo so crea. Mirade, un agricultor francés ou un gandeiro alemán non son grandes polo rendementos dos seus campos de trigo ou pola cantidade de graxa que producen as súas vacas, senón porque son admirados polo resto da sociedade, souberon manter a súa posición dentro nela. Son a base e o resto da sociedade os admira por manter as tradicións, as tradicións que retomándonos no tempo algún día tamén foron deles do país no que viven. Son eles os que manteñen a famosa “memoria histórica”. Son eles os que poden dicir que se adican a algo que xa facía seu pai, e este o seu , e así foi no tempo.

E logo o seguinte que será… atacar a rapa das bestas??

Sírvome da frase de citado anuncio para ir rematando. Definitivamente ¡¡¡vivamos coma galegos!!!,

ainda que fai un sol de carallo:

[gv data=”SVP7evvRn6E” width=”425″ height=”350″][/gv]

e galicia:

[gv data=”AP1mpzw-nsw” width=”425″ height=”350″][/gv]

Fmdo: ‘Un de Tordea’

…(II)Está alguén interesado nesto?. Eu penso que si.

O igual que pasou xa fai tempo cos augardenteiros, ca destilería da caña de cada casa, para logo poder sacar un “orujo de Galicia” amparado baixa unha D.O. protexida. Todo era compatible sen facer ese estrago. O igual pasará cos muíños tradicionais. A pena é que xa non queda ningunha persoa nova que siga, pero tampouco ían deixar as grandes industrias da fariña co pretexto de que si é antihixiénico etc… pois anque parecía que non, sacáballe cota de mercado de cara a pequenas panaderías. O mesmo están perseguindo as grandes cooperativas productoras de ovos, que buscan a eliminación da venta de ovo de curral en feiras e prazas para coller un novo mercado que antes lles era imposible de entrar coa aparición de novos etiquetados nos seus produtos. Todo elo nun tempo no que premia a seguridade alimentaria e no que cada vez preocupa máis o que comen os nosos fillos que sexa equilibrado, pois eu digo que moito tiñan que aprender tanto de seguridade alimentaria as grandes industrias, pois fáltalles o que se chama compromiso e o bo facer, así como a calidade nos produtos que a xente produce para si e venden os seus excedentes. Con esto non digo que non sexa necesario unha industria, inda diría máis debería de fomentar a súa aparición, pero que as nosas industrias destacasen sobre as doutras zonas pola súa calidade esa calidade e prestixio que poden recoller da nosa historia. Todo é compatible.

O que necesita o noso campo é industrialización, si, pero do campo, non de catro xa existentes que acaparen o mercado. Se queremos que a xente se quede, e a que xa está continúe teremos que aumentar a autoestima, que se sintan identificados. Parece mentira e curioso que fose unha industria a que por medio dun anuncio televisivo nos abrise os ollos do que somos, das nosas “manías” e ditos, costumes e curiosidades que facemos por ser quen somos. Por suposto que o seu interese non está na mensaxe principal do anuncio de vivir como galegos e levantar o noso peito, o conto principal son as imaxes que saen dunha neveira chea de produtos que o consumidor identifica coa marca. Certa manipulación dos sentimentos? Cada quen …

[gv data=”PwqzWvVNNM8″ width=”425″ height=”350″][/gv]

– Continuará…(un de tordea)…

…(I)Será a primeira vez que critique a presente administración galega que leva o medio rural, ou secadra tamén lle atane algo a de cultura, pero na miña opinión están a cometer un grave erro o permitir á xa vixente lei 32/2007 a que regula as matanzas tradicionais.

Normalmente cando se aproba unha lei é porque con ela se pretende mellorar algún aspecto na sociedade, ou polo menos que teña máis puntos positivos que negativos. Sobre esta lei de benestar animal din “expertos” que todas son vantaxes. Algún de vós viu matar un porco con eses métodos ?? (o que máis se vai a estender será o do estilete percutor que se crava na testa do porco, principalmente por ser o máis coñecido). Obrígase por temas de benestar animal principalmente… e digo eu, o benestar animal está moi ben, pero compartiredes comigo que normalmente nunha matanza nunha casa o porco trátaselle ben, simplemente se lle priva dos seus movementos, o gandeiro é o principal interesado no bo trato pois deso dependerá que non haxa desgarres musculares e non se perda carne. Este tema do maltrato dos animais sería un tema interesante a tratar pois é curioso que a xente que leva toda a vida co bo facer se lle impoña e se lle persiga coma delincuentes cando por todos é coñecido os últimos casos de “maltratos” animais nos matadoiros, ¿quén os vixía a eles? Ou é que o ter un selo na entrada da porta da xunta xa lles permiten facer de todo portas adentro?. Outro punto positivo que se nos vende é a seguridade do traballador, do matachín, para evitar cortes ou magulladuras. Falso. No método tradicional e actuando con oficio o cocho é inmobilizado completamente antes de ser sangrado, neste novo o cocho debe ser cravado antes de botarlle a man, e logo quen é o gracioso que se acerca pois nun sitio aberto cos tics nerviosos que lle produce a parálise é imposible e moi perigoso. Dinnos que a carne se curará mellor o non estar en tensión os músculos á hora de ser sangrados. Non digo que non sexa certo pois existen estados que coñezo que así o confirman, pero tamén existe o mellor estado, o de miles de cochos matados o longo da vida e xamóns curados. Eu sosteño que a perda de moita da carne non é por como fose matado o porco, e si máis no tipo de condicións onde se curan, a salmoira a ventilación, sen esquecer que os cochos cada vez teñen máis volume de magro sen vetas de graxa, así nesas condicións é moi difícil curar un xamón.

Xunto con todo esto, non esquecer que forma parte da nosa cultura, pois o igual que os españois teñen a súa cultura de matar un touro bravo nos temos a nosa de matar o porco. Eles teñen cantos exaltando a figura do “mataor”, grandes literarios rescaldan coas súas obras mestras esta “cultura do pobo” ¡¡ ate se identifica por completo a un país con esas imaxes!!!, atrévense a meternos a todos no seu saco. Pois ben, nos tamén temos cantares e refráns para o día de San Martiño, temos grandes figuras nadas no país e elas tamén falaron dela na súa narrativa e dende tempos anteriores a que se metese un estado nun circo, cebábanse porcos na terra céltiga. Pero diferenciámonos nunha cousa moi importante: eles pican e repican “o bravo” para que perda forza pois non poderían con el. Eles fanlle burla durante o tempo que aguante para acabar sendo matado e nos bos dos casos cunha estocada senón vóltase a repetir que ben o aguanta. Ah!!! E todo elo diante de milleiros de persoas, que ademais teñen a peculariedade de ser a maioría xente adiñeirada que disfruta co panorama o igual que nunha zarzuela.

[gv data=”SMbWJqHxCAQ” width=”425″ height=”350″][/gv]

Nós temos unha loita man a man co porco. Nos facemos para que sexa limpo e rápido, sen vaciles. Xúntanse veciños e familiares, e sempre co ánimo de encher a despensa, seguir cun traballo que servía como pretexto para festa e sustento.

– Continuará…(un de tordea)…