Archive for the ‘O Muiñeiro’ Category

La venganza del campo


2009
09.03

Gracias a David, que me pasou este interesante articulo de Manuel Pimentel ex-ministro, e ex- Secretario de Estado de Empleo na que fai unha interesante reflexión sobre o rural. Non fala de ningunha zona en concreto, polo que aínda ten moito máis mérito este interesante reflexion desde Córdoba.

Aquí vos deixo a súa particular venganza, que a disfrutedes, e a comentedes!!

manuel PimentelNo sabemos cuándo llegará, pero más pronto que tarde se presentará entre nosotros con sus fauces abiertas sedientas de venganza.

Durante décadas los hemos despreciado, humillado, pisoteado. Al campo, a la agricultura, a la ganadería y al conjunto de sus gentes.

Sector primario, lo definíamos, como sinónimo malicioso de elementales, primitivos, básicos. La sociedad posmoderna ignoraba a los productores agrarios, a los que benignamente sólo toleraba como cuidadores de un medio ambiente en el que solazarse.

El campo ha desaparecido del debate público. Oímos a los políticos y a los gurús desgañitarse en el debate de la economía del futuro. ¿Alguien los ha oído alguna vez nombrar la agricultura? No. El campo ya no existe para las mentes pensantes. Todas dan por hecho que los productos agrarios sanos y baratos seguirán inundando los mercados.

Se equivocan. Más pronto que tarde, el campo se vengará en forma de escasez de alimentos, que subirán de precio de forma brusca e inesperada. Que nadie se queje entonces. Entre todos estamos incubando ese monstruo a base de desprecios y desdén. Le llaman cadena de valor. El precio finalque paga el consumidor debe retribuir a la cadena de supermercados, al fabricante, al transportista, al almacenista y finalmente al agricultor. ¿Adivina quién es el que menos percibe de esta cadena? Pues ha adivinado bien: es el que está al final, el proveedor de la materia prima, el más débil a la hora de negociar. Le dan tan poco que no puede ni cubrir gastos. Pongamos un ejemplo. Una camisa de algodón que cuesta 100 apenas si tendrá unos céntimos de hilo de algodón. Todo se queda en la marca, el diseño, los transportes, el comercio, el valor añadido de la cadena, etc. El costo de la materia prima agraria o ganadera es irrelevante.

Rural galego. Agricultura, gandería, etc.Tanto la política como la empresa exprimen sin piedad al agricultor, que contempla impotente la progresiva ruina de sus economías y familias.

La sociedad canta ahora, por ejemplo, a las marcas blancas, sinónimo de una vuelta de tuerca más sobre el pescuezo de los agricultores. Mientras esto ocurre, la expansión de las zonas urbanas e industriales -ubicadas normalmente sobre las tierras más fértiles- continúa devorando implacablemente la superficie agrícola, y la proliferación de infraestructuras, sigue arañando miles y miles de hectáreas cada año de tierras de cultivo. El factor tierra también se reduce por el crecimiento de instalaciones de energías renovables. Los paneles y los molinos también restan hectáreas de cultivo y pastos. Se nos podría contraargumentar que aún existen tierras abandonadas o vírgenes, pero la verdad es que son más escasas de lo que podemos pensar. Casi toda la superficie que se puede cultivar ya se cultiva, y el resto, o es infértil o se encuentra protegida. No podemos basar nuestro desarrollo en la deforestación masiva de los escasos bosques y zonas salvajes que nos restan. Lentamente, cada vez tenemos menos tierra para labrar.

El segundo factor básico es el agua, y aquí el futuro es aún más sombrío. Sin adentrarnos en las teorías del cambio climático, y aún contemplando el mantenimiento del clima tal y como lo conocemos, la cantidad de agua destinada a la agricultura disminuye año a año. Las modernizaciones de los regadíos podría ser una causa positiva, pero la principal es la rivalidad de usos. El ingente consumo urbano, turístico e industrial del agua -todos ellos antepuestos al agrícola- hace que cada año los agricultores dispongan de menos agua para sus cultivos. La escasa rentabilidad de sus producciones también limita al máximo su consumo.Aldea despreciada

Es en el tercer factor, las técnicas de cultivo y la investigación en las variables de producción donde aún podemos cifrar nuestras esperanzas. Todavía queda camino por recorrer para incrementar la productividad por hectárea. Pero los actuales precios basura impiden financiar la innovación. Tan sólo si el campo vuelve a la rentabilidad, la investigación podrá azuzarse.

Todos los alimentos -y digo bien: todos- provienen del sector primario. Ni toda la química ni electrónica del momento han logrado producir ni un solo gramo para comer. Hemos olvidado algo tan elemental como el que tenemos que comer todos los días.

No debemos permitir que el campo siga muriendo. Los precios deben reajustarse, y en los planes económicos, el sector primario debe tener un peso propio. Algunos países, como China, están comprando masivamente tierras en terceros países. Quieren inmunizarse ante la venganza del campo.

¿Qué hacemos nosotros? Pues nada. Así nos irá.

únete a tractorada virtual!


2009
06.16

Tractorada Virtual

Actualización(17-06-09): Gracias a ‘UndeTordea’ por completar a entrada…

Foto (Ano 1997, Lugo) que representa perfectamente o espíritu daquela tractorada(veciño do Concello), e a canción con todo o espírito do rock bravú e do xabarín, que nacera pola mesma temática…

Ferro, barullo, caucho, remolques
Mil tractores baixan do monte
Pan, lacon e viño, paus e marras
Ferve o sangue, barricada agraria
Se non razoan levamos a Armando
Que armando unha boa van razoando
Sete chavellas, sete estadullos
Dalle no lombo, dalle nas ventas!
Arde o ferro do motor
Ei Kubota ei Motransa
Fume negro do tractor
Galicia tomada pola tractorada!
NON PASARÁN, TRATORADA!
NON PASARÁN, DALLE FERRO!
NON PASARÁN, TRATORADA!
NON PASARÁN!
Co terceiro punto en alto
Dilles que se acheguen, Dilles que discutan
Rodas de corenta lonas
Gasolina dalles lume!
Un remolque cheo de pedras
E unha vella cun fouciño
Hai machadas, hai galletas
Corre o sangue polas veas!
NON PASARAN…
E se non se pode vivir
Pola culpa do progreso
A próxima tractorada
Hache de ser no Congreso.
Fabricantes de iogures
Leite en polvo e desnatada
Din que hai demasiado leite
E agora chamanlle excedentes
Din que hai demasiado leite
E a algún macho xa lle ferve
Baixan as vacas doentes
Baixan ensinando os dentes!
Arde o ferro do motor
Ei Kubota, ei Motransa
Fume negro de tractor
Galicia tomada pola tractorada!
NON PASARAN…

[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/A9eCxMPqeJ4" width="425" height="350" wmode="transparent" /]



probando shozu


2009
06.10


Probando shozu¡¡

Aquí tedes, o resultado. Gracias a Pedro, a cara visible da blogaliza, que deu con shozu, e podemos publicar as nosas fotos, textos, vídeos,  ou o que sexa a través do móvil. Felicidades por este novo avance.

Na imaxe podedes ver a captura da pantalla na páxina de shozu, e ademais a sorpresa para a festa da sd castroverde!!

P.D. O texto foi editado desde o panel de control!!!

Posted by ShoZu

Os problemas do leite


2009
05.06

Xa se prevía o peche, pero non deixa de sorprender que Leche Pascual deixe de recoller leite en Galicia. Primeiro foi prescindindo de parte da produción das cooperativas, Terra Cha e Melisanto, e hoxe remata o traballo para 150 persoas da fábrica de Outeiro de Rei. Unha fábrica que en 1998 abordou un importante investimento para incrementar a súa capacidade de producción que hoxe remata, deixando de recoller leite de concellos como o noso, Castroverde, Ordes ou Santa Comba.

O que non se acaba de entender é como se chegou a esta situación. O sector lácteo galego progresou de forma ineficiente, houbo unha recorvensión increible, pero insuficente? é o mundo, cambiou muito?.

Un sector que acumula a tantas familias non é posible que esté tan desorganizado. Xa hai tempo (máis de 20 anos) que moitas multinacionais francesas puxeron o pé na pénínsula ibérica, concentrando profundamente o negocio da venda de productos agrogandeiros. Eso xa era un síntoma de que o seu sector estaba en mudanza. Máis recentemente introduciron productos chamados de marca branca que ainda dan unha volta máis na situación. Qué fai mentres o sector….NADA??.

Por outra banda entran en xogo as subvencions. Durante moitos anos chegaron subvencions, pero aínda así  non chegan a ser nin a metade de productivos que os franceses(estes ademais apoiados polo estado), por exemplo. Salvo algunhas excepcions o que se fai cos cartos das subvencions e metelos no peto en vez de invertir na SÚA EMPRESA. Chega con darse unha volta polo rural…  na maioría dos casos pouco cambiou coas subvencions. Si, o que quedou ten máis vacas, pero a maioría emigraron; e o máis habitual e comprarse un tractor último modelo, así trabállase máis cómodo e a vez temos un tractor máis grande que o do veciño, quen o pode negar!.

O leite vale o que vale, gastos de producción aparte, pero cal é o precio xusto? A que empresario,ou a que traballador lle aseguran un prezo minimo por algo? A ningun?.  A administracion pouco fixo tanto polos productores de leite como polos gandeiros e agricultores, e nada por modernizar e facer rendible o rural galego.

O peixe que se morde a cola, no que todos somos responsables en maior ou menor medida. Sabremos saír?

Onde hai unha estrella?


2009
05.05

Onde hai Estrella (http://ondehaiestrella.com) é unha iniciativa para divulgar aqueles locais do mundo que sirven a cervexa “Estrella Galicia”.
Pois si, xa está inventado, a través dun mapa google, podes engadir o teu local preferido para tomar unha estrella, en calque parte do mundo!  Polo de agora está comenzando, faltan moitos locales en todas as cidades e vilas. Segundo ese mapa e a túa situación( datos facilitados polo proveedor de internet) calculan a distancia ao local máis próximo para tomar a túa estrella.
Contanos se o probas, e os lugares que recomendas… por certo, tamén teñen grupo en facebook!

Formación e caso práctico.


2009
04.24

As empresas privadas debería reflexionar sobre o tipo de cursos que necesitan os seus profesionais. Ademais de saber as súas inquietudes. Bueno, o caso e que teño que facer de forma unilateral por parte da empresa un curso, dentro do programa que eles chaman “consolídate”. A tarea final deste curso di algo como:

Juan comezou a traballar con 23 anos e dende aquela ata agora aforra para comprar un piso. Abriu unha conta vivenda pero os pisos alcanzaron precios tan prohibitivos que despois de 4 anos decidiu recuperar o seu diñiero e traspasalo a un fondo de pensions.

Fai dous anos podría dala entrada para un adosado pero estaba nas aforas e decidiu esperar a ter máis aforros para poder acceder a un piso máis céntrico.

Agora xa non se pode permitir nin o adosado nas aforas. Seguirá vivindo de alquiler……..

Está claro que Juan non podía prever o aumento desorbitado dos precios que se produxo na actualidade, pero:

1. ¿Crees que Juan podría tomar outra decisión máis adecuada?

2. ¿Por qué fracasou a súa primeira intención de compra?

3. Conocendo os datos, ¿crees que podría adoptar outra decisión?

4. ¿Que crees que fallou neste caso durante a toma de decisions de Juan?

5. ¿Cómo podría manifestar unha conducta/actitud proactiva?

Vendo a situación planteome varias dudas, que como non é ético responder nas tareas do curso, contoas aquí. Aparte de que me ven a mente unha entrada anterior de, “Somos convencionais”, tamén me pregunto:

Canto cobraba Juan? Xa era o xefe da empresa, non? Non saía da casa para poder aforrar? Vivía de alquiler e tiña para a entrada dun adosado?

Con 25 anos podía dar a entrada dun adosado nas aforas? En que cidade vivía? Cando empezou a traballar xa fixo un conta vivenda… porque xa quería vivir no centro (eso si é ter as cousas claras, chico).

Apasanionante curso e apasionante caso práctico.

Outra perspectiva do día da Terra


2009
04.22

Hoxe é o día da terra. Seguro que durante todo o día encuitamos as boas promesas de cara a proteger e reservar o noso planeta, o noso futuro, pero ¿Non deberían ser todos os días, día da terra?

Na época na que vivimos ¿necesitamos fechas concretas para non olvidar cousas que debieramos recordar sempre?. ¿Subestimamos a nosa capacidade de valorar o que é realmente valioso para nós?

¿Canto tempo máis nos levará ter conciencia total do que ven pasando?
Pode que nunca o logremos, pero si debera ser unha tarea irrenunciable camiñar cara a completa sostenibilidade, as xeracios que veñen tras de nos primeiramente. As formas son muitas. Sianalemos un camiño.

Se ben, nos nunca logremos amencer nun mundo sostible, procuremos construir ese futuro.

Luzmila unfa fan do correo


2009
04.02

Últimamente cheganme correos (non deseados) co mesmo mensaxe e foto; a remitente: unha tal Luzmila, que di:

Ludmila

Hola.
A mi queria conocera mucho.
Utilizaba nunca el Internet para la comunicacion. Pero he decidido probar este modo. Mucho me incomodo fuerte, pero le he escrito con todo. Me llamo Ludmila. Pienso que debo enviarle la fotografia que podriais verme. Bien? Espero que le gustara mi fotografia, y recibire su respuesta. Quiero conocerle. Probablemente seremos amigos? Espero. Espero realmente en aquello que seremos amigos, conoceremos uno a otro, y cambiar las fotografias.

Ahora utilizo estimare los trabajos, y por eso le pido escribir a mi direccion personal:  [email protected]

Esperare su respuesta con la impaciencia. Bien?
Con la esperanza Ludmila

As direccións cambian e xa teño catro sitios onde contactar con ela:

remitente: [email protected]. Contacto: [email protected]

remitente: [email protected]. Contacto: [email protected]

remitente: [email protected]. Contacto: [email protected]

remitente: [email protected]. Contacto: [email protected]

Ademais da inconexión do texto (producto dun mal traductor?), é evidente que se trata dun correo non desexado, o famoso spam vamos. Seguramente quería a miña dirección para darme de alta ou rexistrarme nalgúnha web de dudosa procedencia, ou me pida diñeiro para algún negocio aínda máis dudoso, ou algo aínda máis sospeitoso.

Unha pena para a pobre Ludmila, non poderá coñecerme!

A casa de quén?


2009
03.26

Desde fai uns pouco días temos un novo veciño que nunca vin por alí, pero eso non é todo, trouxo unha nova casa con él…

A casa de Fraga

– A casa de quén? – Vive Fraga dentro? – Somos todos os veciños a casa de fraga?

Pois mira que debe ser incómodo vivir dentro dun contenedor… por certo, con número e todo para recibir o correo! XDD

Deica mañá, e gracias


2009
03.18

Reproduzco o artigo de homenaxe de sabela corbelle, presidenta da asociación de prensa de lugo, cara un bo amigo, que sempre que podía axudaba. Sempre con ideas na cachola, e como non, xuntazas, a súa verdadeira debilidade. Nada mellor que este artigo para facerlle ese pequeno homenaxe que nunca será dabondo.
Facer xornalismo supón vivir ó pé da noticia pero poucas veces somos nós os que protagonizamos os distintos acontecementos. O noso compañeiro José Alonso converteuse onte, por unha mala pasada do destino, no protagonista dunha triste noticia: a do seu pasamento repentino, no centro de Madrid, a onde viaxara para impartir unha conferencia nunha universidade. Xornalista de nacemento e de vocación, Alonso era todo un referente entre o colectivo de profesionais que nos adicamos a este noble e duro oficio de contar o día a día. Ós seus 60 anos, cumpridos o día de San Martiño, viña de prexubilarse despois de catro décadas adicado por enteiro á súa profesión, a de xornalista, que antepuxo á súa outra vocación inicial, a de mestre. Xefe, nalgúns casos, e compañeiro, noutros, Alonso —como lle chamabamos todos— estaba sempre aí, lembrándonos ás outras xeracións os corenta anos de profesión testemuñas da historia máis recente de Lugo. Catro décadas de crónicas políticas, locais ou sociais labradas primeiro a golpe de máquina de escribir e, nos últimos anos, de ordenador.

Alonso deixounos, pero se algún privilexio ten esta profesión é a de poder seguir vivo, a través do tempo, no papel impreso. O que queda aí, nas hemerotecas. O que forma parte da historia cotiá de Lugo. Unha historia que el contou, día a día, desde o seu posto de traballo, cumprindo coa súa paixón: a de ser cronista da vida mesma.

O colectivo de xornalistas de Lugo queremos facer público o noso pesar polo seu pasamento e solidarizámonos, cunha forte aperta, coa súa dona, Ester, e os seus fillos, Martín e Enma, tamén compañeira nosa de profesión.

Alonso, para nós, non morreu. Seguirá aí. Por iso mesmo, vénme agora á cabeza as súas palabras de despedida cando remataba a súa xornada laboral: “Deica mañá”. Si, deica mañá, compañeiro.

Pola miña banda, so queda decirche, deica mañá, e gracias, moitas gracias.