Unha adopción impresionante para o concello: Hulk hogan. Ahora a buscar as 7 diferencias.
1 – Un deles é de masoucos
…. (comparte as túas diferencias)
Archive for the ‘Por algún tempo Peculiares’ Category
Fotógrafo nonagenario
2010
03.10
03.10
Podedes ver máis fotos de Baldomero Pestana neste enlace. Nesta imaxe Gabriel García Márquez correxindo a traducción fancesa de “Cien años de soledad”.
Paco Pestana: o Cazador de Sombras
2010
02.22
02.22
Son muitas as cousas que se poden contar e sobre todo ver do gran Paco Pestana. Xa fai ven tempo queintento seguir que fai, ou en que anda metido. Este extenso artículo sacado do xornal el País, pero obra de Xoán Abelaira, fai un interesante repaso pola súa obra e vida.
Publicado por Xoán Abeleira en Fotografías de meu, da serie “O creador no seu obradoiro” (El País) .
De raparigo, en Peredo, parroquia da Frairía, Paco Pestana endexamais saía da casa sen unha aguillada de abeleira. “Coma os zahorís que embalsaman pozos coas súas mans, agochando das fontes o seu rumor”. Alí, entre os penedos da montaña, “a miña mai aprendeume o xeito de tratar coas cobras. Cando batía cunha, tocáballe a cabeza coa galla, e a becha ficaba paralizada un intre. Asegúrocho! Non sei qué carallo terá esa arbore mais o certo é que funciona.” O seu outro pasatempo preferido era cazar mouchos. E dos mouchos -cousa lóxica- pasou ás tebras. “Deume por persegui-la miña sombra, si, pero endexamais a apresaba! Supoño que por iso, co tempo, devín neste cazador de sombras…”
(máis…)
Non hai segunda oportunidade
2009
11.30
11.30
Hoxe é un día triste. Un suceso como o que contan centos de páxinas web e medios de comunicación dun sábado que ademáis de chuvioso foi negro, e que aínda non se acaba de creer. Deixa un oco difícil de cubrir.
Nalgún momento das nosas vidas (antes ou despois) planteamonos e preguntamonos qué será das nosas cousas, as que acumulamos ao largo dunha vida. Quén as recollerá, gardará ou tirará. Quén… pero sobre todo o PORQUÉ desas cousas.
Non ten fácil resposta, é sinteste como unha ferida na que estiveras vertendo sal e limón… Carlos xa non estará aquí pero todos recordaremos unha parte del.
E sobre todo temos que recordar, os accidentes de tráfico non dan unha segunda oportunidade.
[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/e2Ma4BvMUwU" width="425" height="350" wmode="transparent" /]
Juanes, outro reto nos Pirineos
2009
05.28
05.28
Desde o pasado 26 de maio Jesús García Juanes ten ante sí outro dos seus retos, aínda que este sin reinvindicación explícita, a Transpirenaica. Desta volta consiste en cruzar os Pireneos desde a costa mediterránea ata a cantábrica en patinete, especialmente diseñado para a ocasión en Finlandia, e no que levará todo o material que precise para poder levar o mellor posible o seu traxecto.
Terá que cubrir uns 1.000 quilómetros de distancia, con varias ascensións a portos de máis de 2.000 metros de altitude, como o de Fuente Dé (un dos máis emblemáticos e turísticos portos de Cantabria), polo que ao final do traxecto terase enfrentado a preto de 23.000 “metros de desnivel acumulado”.
Todo esto é muito máis contao no seu blog, día a día, e detalle a detalle; tamén escribe sobre como foi o preparación, os ‘apaños’ do seu patinete, e como non poder repasar todalas súas aventuras.
Moita Sorte!
Dolores (e II)
2009
01.15
01.15
Dolores Gómez Lage, “A Cega de Miranda “, tamén coñecida como “A Cega de Peredo ” ou tamén “A Pereda“, nacida no lugar de Peredo, Castroverde (Lugo), en 1.874, foi moi célebre en boa parte da provincia de Lugo (en Castroverde, Baleira, O corgo, Baralla e Becerreá sobre todo). Aprende a tocar o violín, conta a lenda, pode que con un violinista do lugar de San Cosme (ou barreiros) que se supón fixera fortuna en Arxentina con dito instrumento.
Casou con Antonio Rivera, veciño de Agustín e xuntos foron vivir a Miranda, razón pola que casi toda a xente a identificaba como a Cega de Miranda. Emparellouse unha segunda vez con Antonio -“Cachorro” de mal nome- que a acompañaba tocando no papel de bombo. 
Dolores traballaba como instrumentista, era solicitada para facer bailes e festas, ainda que tamén se viu obligada a ir de casa en casa pedindo. Como é habitual nos cegos acudía con frecuencia ás feiras e romarías, facéndose coñecer, para que a xente lle pedira que tocara, ou pasaba ela polas mesas interpretando cousas, polo que lle daban un diñeiro.
Na súa vida errática, tiña determinadas casas de especial confianza en varios lugares que cumplían o papel de fogar cando estaba de viaxe, o que non é de extrañar, pois era moi querida aló por onde iba, xa que facía o que podía pola xente.
Conta Jesús “O Moreno” de O Cebreiro (Pedrafita do Cebreiro), que nunha ocasión estaba Dolores tocando na Romería do Cebreiro. Entre a xente había un rapaz que estaba cunha moza á que pretendía, e cantoulle unha copla para a ocasión. Tal vez eran cousas que xa tiña ela preparadas para casos así pero a xente quedaba impresionada coa súa capacidade de improvisación:
Aquel que está de aquel lado
xa lle estudiéin os modelos
cando vai ve-la rapaza
deixa adormece-los vellos
E outra cántiga que ela fixo famosa na súa zona e que coñecen varios veciños é:
Son a cega de Peredo
todos me mandan tocar
pero non hai un que diga
cega, voute convidar
Dolores (e I)
2009
01.14
01.14
Esta foto correponde a Dolores e ao seu segundo marido. Ese era o seu nome, pero non di nada do seu pasado, quen foi e as lendas que se crearon ao seu redor. Tiña varios irmáns. Sendo nena, súa nai aplicoulle un producto a ela e a un de seus irmáns para aliviar un picor que tiñan nos ollos, o que causou a cegueira dos dous.
Na súa historia, mezclanse a realidade coa lenda. Ata aquí historia, agora comezan as lendas. Falan marabillas da capacidade que tiña esta muller de leva-la casa cunha limpeza e un orden fóra do común. Como é habitual nas persoas invidentes tiña un sentido especial da orientación e un alto coñecemento dos camiños o que lle permitía dende xoven desenvolverse con soltura polo seu entorno.
Do seu segundo marido dise que tiña un cangro no rostro que foi acabando coa súa vida., contan tamén, que polas noites poñía un pouco de toucín na faz para que o cáncer o comera en vez de comerlle a pel pero foi inútil, morrendo finalmente polos anos 50.
Tamén desfacía maldicións, así o contan no lugar de Pena en Baralla, onde foi quen de facer que se venderan uns cochos sen problemas na feira. Ademis foi unha improvisadora de mérito, para todo tipo de situacions, e romerías.
Morreu en Lugo no 1971, aos 97 anos, no barrio de Albeiros.
Enriqueta Otero. Castroverde 1902 – Lugo 1989
2008
11.14
11.14
Enriqueta Otero, Docente, Poeta, Sindicalista e activista política, así como médica-enfermeira.
Comezou a súa actividade como mestra exercendo en varias escolas da provincia de Lugo (entre elas a de San Cosme de Barreiros), no colexio Gómez Baquero de Madrid e, de regreso a Galicia, en San Pedro de Cea no concello de Vilagarcía de Arousa. En 1936 recibe unha bolsa para trasladarse ao Colexio Nacional de Xordomudos de Madrid.
Ao estalar a Guerra Civil dedicase ao coidado de cativos no Levante. Logo traballa como enfermeira no Hospital Militar de Carabanchel, no que fixo parte do Comité de Control Obreiro. En xaneiro de 1937, incorporase como miliciana da cultura á defensa de Madrid no Exército do Centro, na Primeira Brigada Móbil de Choque da 46ª División, dirixida por Valentín González, El Campesino . Participou na creación de varios fogares-soldado ou hospitais-escola. Fíxose cargo dunha gardaría para os fillos dos soldados, montou algúns hospitais e organizou un hotel de repouso para as viúvas e compañeiras dos soldados, todo na provincia de Alacante.
Co golpe do coronel Casado aliñouse coa política de Negrín e dos comunistas, foi detida por membros socialistas do Consello Nacional de Defensa e conducida ao cárcere da Ronda de Atocha madrileña e logo á prisión de Ventas. Un día antes da rendición de Madrid, o 27 de marzo de 1939, foxe xunto a outras presas.
Consegue chegar a Lugo, á casa do párroco da Nova, ata onde a alcanzou a persecución policial, se ben librou grazas ao crego. Nestes primeiros meses de semiclandestinidade, acubíllase en varias vilas da provincia, sempre baixo identidade falsa. Houbo un novo intento policial por capturala en 1942. Comezou a establecer conexións cos fuxidos e cos antifascistas de Becerreá, onde colaborou nunha primitiva estrutura guerrilleira. Sen contactos co PCE ata 1944, a súa influencia política e organizativa en parte da provincia de Lugo percibiuse no posterior medra política e guerrilleira provincial.
En 1944 formou parte do Comité Provincial de Lugo e o ano seguinte mantivo relacións directas co PCE. En febreiro dese ano foi responsable de finanzas e de organización. Malia a caída dalgúns cadros, o partido chegou a contar en toda a provincia cun cento de militantes e ducia e media de guerrilleiros.
O seguimento sobre o PC de Lugo e sobre Enriqueta Otero intensificouse a partir de finais de 1945 e principios de 1946. En xaneiro deste último ano varias caídas afectaron xa a toda estrutura provincial; en febreiro caeron ata cincuenta persoas vinculadas á resistencia.
O 16 de febreiro de 1946 foi detida en Lugo, xunto con Xosé Vicente Rodríguez. Antes da detención, resistiu tres horas o acoso policial pero ao ser ferida nunha perna, foi apresada. Ameazada e duramente torturada, a intervención dalgunhas antigas profesoras salvouna de ser asasinada.
Acusada dun delito de rebelión militar e de actividades comunistas, no seu consello de guerra celebrado en Coruña en xullo de 1946 foi sentenciada a trinta anos por rebelión militar e catro anos por un atentado contra a autoridade.
En outubro de 1946 foi trasladada ao cárcere de Amorebieta e a finais de novembro ao de Segovia, no que pasará cinco anos baixo deplorables condicións hixiénicas, médicas, climatolóxicas e alimentarias, polo que participou nas folgas de principios de 1949, que reivindicaban melloras carcerarias.
En outubro de 1951 foi enviada ao penal de castigo de Guadalaxara e meses despois confinárona no penal de Alcalá de Henares, no que conseguiu a liberdade condicional en 1960. A definitiva houbo de esperar ata 1965.
Ao saír da cadea recuperou parte das propiedades familiares incautadas, perdeu outras e abriu un longo contencioso-administrativo para ser rehabilitada como mestra nacional, o que conseguiu en outubro de 1974. Tras pasar por diferentes escolas, onde intentou promover certas actividades culturais de base, xubilouse en 1980.
Tres anos antes creara a Asociación Popular O Carriño, inspirada nas Misións Pedagóxicas republicanas, como un espazo de cultura, reflexión e discusión, afastado do ensino tradicional.
Morreu o último día de outubro de 1989 e foi enterrada na súa parroquia natal, Miranda, envolta na bandeira republicana, evocada como «a última guerrilleira galega, a Pasionaria do pobo galego».
|
Obra de Enriqueta Otero
“Textos de combate” en RODRÍGUEZ GALLARDO, Á., Letras armadas, op. cit. “Prosa política e humanista” en RODRÍGUEZ GALLARDO, Á., Letras armadas, op. cit. “Textos de promoción cultura e popular” en RODRÍGUEZ GALLARDO, Á., Letras armadas, op. cit. “Poesía” en RODRÍGUEZ GALLARDO, Á., Letras armadas. As vidas de Enriqueta Otero Blanco , Lugo, Fundación Dez de Marzo, Concello, 2005. |
Autor/a da biobibliografía: Ángel Rodríguez Gallardo
Información Obtida de: http://www.culturagalega.org/album/detalle.php?id=94
Outra nova aventura finalizada
2008
10.02
10.02
Fai unhos días que terminou a súa viaxe, 3551 kilómetros un monopatín especialmente diseñado para a ocasión. Un viaxe moi largo, reivindicando máis carris bici.
Partiu o pasado 25 de agosto de Lugo e chegou a Barcelona o 21 de setembro, coincidindo co inicio da Semana da Movilidade e o Día mundial Sen Coches, pasando polas “metas volantes” de Friburgo (Alemania), Burdeos, París e Lyon (Francia) recorrendo unhos 130 Km o día, nove horas diarias encima do patín.
Aínda que está escaldado das súas entrevistas cos medios xa que non se o tomaron en serio e so querían saber “se levaba a cantimplora colgada das miñas partes” concedeu estoutra entrevista sacada do xornal “A vanguardia”.
Realmente hai que ter unha motivaciónextra para estar nove horas riba dun patín durante un mes escaso, para facer 3551 kilómetros e non desistir no intento¡¡¡¡¡ ti cres que poderías?
Hoxe toca adiviña
2008
09.25
09.25
Adicado o Enxeñeiro Agrícola que envio esta adiña o meu correo. Felicidades, ou como che gusta a ti… parabens¡¡¡¡ Xa estás capacitado para subir o precio dos creditos de novo, e chupar subvencions a mansalva¡¡ A celebralo¡¡¡¡
Vamos coa adiviña… e antes de nada lee esta advertencia moi importante;
Advertencia: Ten en conta que non hai trampas, non hai cousas escondidas,
todo está á vista.
Algo máis: se non coñeces o exemplo, permíteme unha suxestión. Trata de pensalo só porque vale a pena. En particular, porque demostra que o que cres sobre ti mesmo ao mellor non é tan certo. Ou, en todo caso, é incompleto.
Antonio, pai de Roberto, un neno de 8 anos, sae conducindo desde a súa casa en Santiago diríxese rumbo a Viña del Mar.
Roberto, vai con el.
No camiño prodúcese un terríbel accidente. Un camión, que viña de fronte, sáse da autopista e embiste ao auto de Antonio
O impacto mata instantáneamente a Antonio, pero Roberto segue con vida.
Unha ambulancia de Viña del Mar chega case de inmediato, advertida polas testemuñas, e o neno é trasladado ao hospital.
Nada máis chegar, os médicos de garda comezan a tratar ao neno con moita dedicación pero, despois de intercambiar opinións e estabilizalo, deciden que non poden resolver o problema de Roberto. Necesitan consultar. Ademáis, advirten o risco de trasladar ao neno e, por iso, deciden deixalo internado alí, en Viña del Mar. Despois das consultas pertinentes, comunícanse co Hospital de Nenos de Santiago e finalmente conversan cunha eminencia no tema, a quen poñen en coñecemento do ocurrido. Como todos concordan en que o mellor é deixar a Roberto en Viña del Mar, a eminencia decide viaxar directamente desde Santiago cara alá.
Os médicos do lugar preséntanlle o caso e esperan ansiosos a súa opinión .
Finalmente, un deles é o primeiro en falar: ‘Está vostede en condicións de tratar ao neno?’, pregunta cun fío de voz.
E obtén a seguinte resposta: – ‘Como non o vou tratar se é o meu fillo!’.
Ben, ata aquí, a historia. Está en ti o tratar de pensar unha maneira de que teña sentido. Como non compartimos a habitación, ou onde sexa que esteas, insisto en que non hai trampas, non hai nada oculto. E antes de que leas a solución, quero agregar algúns datos:
Antonio non é o padrastro.
Antonio non é cura.
Agora sí, déixote na compaña da túa imaxinación. Iso sí, suxíroche que leas outra vez a descrición do problema e, creme, é moi, moi sinxelo.